My trip to Java
Blijf op de hoogte en volg Lisa
13 December 2012 | Indonesië, Ubud
Lieve allemaal,
Hier mijn verslag over de afgelopen dagen in Java!
Zaterdag:
Zaterdagochtend wakker geworden in Ubud. Rustig mijn tas ingepakt en nog wat ontbeten in een iets te dure tent. Uiteindelijk was Viciki om 12.30uur in Ubud en hoopte ik op tijd te zijn op het vliegveld. Gelukkig heeft mijn belgische vriendin geen moeite met het vinden van het gaspedaal dus om 14.00uur was ik op het vliegveld. Alsnog lichtelijk gestresd want ik had nog maar 45 minuten. Eenmaal op het vliegveld zag ik een lange rij staan, eenmaal bij de ingang vertelde het personeel mij dat ik verkeerd stond. KAK! Ik stond bij de terminal voor buitenlandse vluchten. Dus ik gehaast met twee rugzakken naar de andere kant van het vliegveld. Eenmaal aangekomen was het al 14.20uur. Mijn bagage snel afgegeven en toen boven nog door de controle, daar werd mij verteld dat ik nog geld moest betalen omdat ik Bali verlaat, pff dus ik weer naar beneden gerend, geld betaald en terug naar boven. Inmiddels hijgend en zwetend aangekomen bij de gate werd mij vriendelijk verteld dat het vliegtuig vertraging had van 60 MINUTEN! Echt heel fijn, ik ben ergens neergeploft en heb een frisdrank genuttigd. Eenmaal bijgekomen heb ik Coming een berichtje gestuurd, een jongen die we hier hebben ontmoet en werkt op denpasar airport. Gelukkig was hij aan het werk dus kon hij mij nog even gezelschap houden en heeft hij mij afgezet bij de juiste gate. Bij aankomst op Java was het flink aan het regenen. Had ik gehoopt dat het vliegtuig gekoppeld zou worden aan zo'n slurf, was het helaas zo dat we naar het vliegveld moesten lopen. Iedereen kreeg wel een paraplu dus dat was fijn. Bij aankomst de GOEDE backpack gepakt (ik kan het wel) en toen door naar buiten. Ik had echt verwacht dat de taxi chauffeurs me hier om de oren zouden springen zoals op Bali maar nee. Ik heb uiteindelijk 45 minuten op een Taxi moeten wachten! Ik snap echt niks van het systeem hier maar oke. Tijdens mijn taxirit de eerste indrukken van Bandung opgedaan: groot, druk, gekkenhuis, stad! Het verkeer is hier misschien nog wel chaotiser dan op Bali en dat wil toch wel wat zeggen. Eenmaal aangekomen bij mijn hotel werd ik vriendelijk ontvangen door het personeel. Eentje spreekt er zelfs een beetje Nederlands (slaap lekker, ik gou van jou, goedemorgen). Zonder problemen ingecheckt en daarna door een super schattig mannetje, hij leek op een muis, gebracht naar mijn kamer. Mijn kamer was alles wat ik hoopte, ruim, netjes, een relaxed bed en een schone badkamer. Onderweg naar het hotel zag ik een groot winkelcentrum met oa. een Zara. Dit winkelcentrum is het grootste winkelcentrum van Bandung en maar 5 minuten lopen vanaf mijn hotel. Hier heb ik dan ook de avond doorgebracht, heb wat gewinkeld en gegeten.
Zondag:
Zondagochtend was ik al vroeg wakker want vandaag zou ik het ouderlijk huis van oma bezoeken en de begraafplaats. Om 6.45uur zat ik al aan het ontbijt. Dit was toch iets te enthousiast want na het ontbijt ben ik in mijn kamer weer in slaap gevallen. Rond 10uur ben ik met de taxi vertrokken naar Jl. Gandu Pura 45. Ik was zo benieuwd waar ik terecht zou komen. Onderweg zag ik ook de mooiere stukken van Bandung. Brede lanen met veel bomen en mooie huizen. Eenmaal aangekomen bij het huis werd ik toch wel een beetje zenuwachtig en heb ik met een trillende hand aangebeld. Niemand deed open, aah hier was ik al bang voor, straks zijn ze er niet. Nog een keer aanbellen en gelukkig werd er open gedaan. Een oudere vrouw deed open en ze vroeg naar wie ik opzoek was. Wat verstrooid vertelde ik mijn verhaal en werd ik al snel binnen gelaten. Dit was zo onwerkelijk, eindelijk was ik in het huis waar mijn oma heeft gewoond voordat zij naar Nederland vertrok(1945-1949). Gelukkig sprak de vrouw, Witri, goed engels. Zij woont nu samen met haar man, twee kinderen en schoonmoeder in het huis. Ik kreeg al snel een rondleiding en heb natuurlijk veel foto´s gemaakt. Haar kinderen Abdullah en Aisyah waren echt super schattig. Na de rondleiding kreeg ik wat te drinken en heb ik uiteindelijk ook haar man ontmoet. Ook hij sprak goed engels en hij vertelde dat hij mijn neef nog wel kon herinneren en ook dat mijn oma hier al was geweest met haar twee kinderen. Ja, de man had nu bijna mijn hele familie ontmoet. Uiteindelijk vroeg Witri of ik van indonesisch eten hield.. Nou die vraag is niet zo moeilijk te beantwoorde dus toen zei ze dat ik in de woonkamer kon wachten en dat zij eten ging halen. Uiteindelijk heerlijk gegeten en een hele gezellige middag gehad. Ik ben er uiteindelijk zo´n 2,5uur geweest! Het zijn zulke lieve mensen, ik had dan ook echt het plan om hier nog een keer te komen voordat ik terug zou gaan naar Bali. Witri had een taxi voor mij gebeld en zo ben ik doorgereden naar de Erevelden van Pandu. Toen ik uitstapte kwamen er al gelijk mensen op mij af: Bloemen, bloemen, bloemen! Goh die hebben ook een nederlands woord geleerd! Uiteindelijk heeft één man mij naar de erevelden gebracht en zei ik hem dat ik één boeket wilde hebben. En ja dit kon ik verwachten, hier mocht ik de hoofdprijs voor betalen. Ik was het er natuurlijk niet mee eens maar ik voelde er niet zoveel voor om af te dingen op een boeket voor op een graf. Eenmaal op het terrein liep er iemand anders met mij mee, we waren onderweg naar het register zodat ik kon zien in welk 'vak' het graf te vinden was. En terwijl ik richting het register loop kijk ik zomaar naar links en geloof het of niet, mijn oog valt recht op het graf van mijn overgrootvader. Bizar, bijzonder en heel indrukwekkend. Bijna ongelooflijk, dat aan de andere kant van de wereld, op een eiland waar 135 miljoen mensen wonen, er een plek is waar ik eigenlijk zo dicht bij mijn familie ben. Ik heb het boeket neergelegd en het kaartje van oma (zelf nog wat bijgeschreven) er bij gedaan. Ik heb er nog een tijdje gestaan en ben toen verder gelopen. En toen ik om mij heen keek zag ik al die nederlandse namen staan. Ik heb alsnog in het register gekeken, heb wat rondgelopen, nog een keer langs het graf en ben daarna terug gekeerd naar de parkeerplaats. Daar heeft iemand een taxi voor mij gebeld en ben ik terug gekeerd naar het hotel. Een onvergetelijke en indrukwekkende dag.
Maandag:
Maandagochtend ging mijn wekker al om 4:00uur en stond de taxi klaar om 5:00uur. Vandaag zou ik namelijk de treinreis maken van Bandung naar Yogyakarta. Een treinreis van maarliefst 7 uur. In het hotel was mij verteld dat de reis naar het station 30 minuten zou duren en dat de eerste trein om 6uur zou gaan. Eindstand: de rit naar het station duurde 10 minuten en de eerste trein ging om 7 uur. Dus daar zat ik dan, twee uur op het station van Bandung. Gelukkig ging de tijd vrij snel en kon ik gaan genieten van de veel belovende treinreis. Dat de treinreis 7 uur duurt verbaaste mij niet aangezien de snelheid van de trein te vergelijken was met de snelheid van een nederlandse trein die een station naderd. Gedurende de treinreis was het net alsof ik naar een film zat te kijken. Ik heb zoveel mooie maar ook trieste dingen gezien. Zoals de sloppenwijken in het begin, het klinkt stom maar dit had ik voorheen alleen nog maar op TV gezien. Na de sloppenwijken volgden de rijstvelden waar al veel mensen aan het werk waren. En uiteindelijk heb ik echt het mooie Java gezien. Moeilijk om uit te leggen, de foto´s zullen het bevestigen. Aangekomen in Yogyakarta was ik toch wel redelijk moe maar ik was van plan veel te gaan zien. Ik wilde graag de zonsopgang zien vanaf de bromo vulkaan en een bezoek brengen aan de twee tempels: Borobudur en prambanan. Het eerste wat ik deed was dan ook een bezoek brengen aan de tour organisations. Helaas kwam ik er al snel achter dat de Bromo er niet in ging zitten omdat deze excursie 2 dagen duurt en ik niet optijd terug zou zijn voor mijn vlucht naar Bali. Inmiddels was het al bijna 16u dus heb ik er voor gekozen om een taxi te pakken naar de Borobudur. De grootste tempel van de wereld. De Borobudur, een echte toeristentrekker natuurlijk. Ondanks dat het een indrukwekkende tempel is, viel hij ergens ook wel een beetje tegen. Misschien had ik hem nog groter verwacht. Eenmaal op de Borobudur kwam ik toch wel tot de conclusie dat mijn conditie nog in Nederland ligt. Het uitzicht was prachtig en heb natuurlijk veel foto's gemaakt. Ook kwamen er nog twee jongens naar mij toe met hun camera, ik dacht dat ik een foto van hun moest maken maar nee ze wilden op de foto met mij. Ik begreep echt niet waarom maar geen probleem, maar toen ik weg wilde lopen stonden er nog twee groepjes klaar om met mij op de foto te gaan. Het was een hele happening. Lopend naar de uitgang maakte ik kennis met Eddie. Eddie, een schattig mannetje die nogal graag zijn souvenirs aan mij kwijt wilde. Ik duizend maal gezegd dat ik geen interesse had maar Eddie was een volhouder. Hij heeft wel 10 minuten naast mij gelopen. Uiteindelijk was Eddie zo gedaald met zijn prijs dat ik eigenlijk geen keus meer had. En ach voor die 3euro.. Vanaf de Borobudur de taxi terug genomen naar het treinstation, inmiddels was het al donker. Yogyakarta was toch iets te groot voor Lisa, die Amsterdam al spannend vindt in haar eentje. Dus daarom besloten de trein terug te pakken naar Bandung. Dat betekende weer wat uurtjes wachten op het station en uiteindelijk kwam tegen 23uur de trein. Op mijn stoel lag een dekentje klaar en een kussen. Dit was ook wel nodig want de airco maakt het echt ijskoud. De rit terug was niet heel fijn, ik was misselijk en slapen wilde ook niet lukken. Bijna aangekomen in Bandung was ik zo misselijk dat ik toch echt de wc moest opzoeken. En tot mijn verbazing was dit niet meer dan een gat in de grond waardoor ik mooi uitzicht had op het spoor onder mij. Gelukkig stond er een raampje open en was de frisse lucht voldoende om mijzelf weer wat beter te voelen. Uiteindelijk was ik om 7uur 's ochtends in mijn hotel. Ik kan jullie vertellen ik was echt gebroken. Ik ben mijn bed ingedoken en heb serieus de hele dag geslapen. Rond 19uur nog wakker geworden omdat de misselijkheid nog steeds niet weg was, dus een ibu genomen en toen weer in slaap gevallen.
Woensdag:
Woensdagochtend voelde ik mij gelukkig stukke beter. Ik heb goed ontbeten en ben daarna naar het winkelcentrum gegaan om nog wat boodschapjes te doen. Inmiddels had ik contact gehad met Witri via facebook en zou ik 's avonds bij haar langs gaan. Na het winkelcentrum wilde ik eigenlijk nog door Bandung lopen om zo wat meer van de stad te zien. En misschien ook nog een keer naar het graf, ik weet niet waarom maar ergens wilde ik er nog een keer een kijkje nemen. Maar hoe raar het ook klinkt, ik was weer moe. En dan vraag ik mijzelf echt af hoe het in godsnaam mogelijk is dat ik na zo'n 20uur slaap bekaf ben van een wandeling naar het winkelcentrum. Maargoed op mijn hotelkamer nog wat tv gekeken en daarna de taxi gepakt naar Witri's huis. Ik had wat lekkers meegenomen voor de kinderen en namens oma nog een cadeau gekocht voor Witri en haar man. En terwijl ik dit gaf had zij voor mij een sjaal gekocht en een ketting. Super lief! Het leek wel kerst. Nadat ik haar had verteld over de afgelopen dagen vroeg ze mij of ik Bandung by night wilde zien. Tuurlijk wilde ik dat! Dus rond een uurtje of 18u ben ik samen met haar en haar man een stuk gaan rijden. Uiteindelijk zijn we een berg opgereden en hadden we uitzicht op de verlichte stad. Daarna hebben ze mij mee uiteten genomen, ook al zo lief. We liepen door een soort resort wat iets weg had van een jungle. Allemaal kronkelpaadjes met daaraan luxe hutjes waar je kon zitten om te gaan eten. Echt super mooi om te zien en uiteindelijk ook lekker gegeten. We hebben echt over van alles gepraat en zo een hele gezellige avond gehad. Na het eten hebben ze mij netjes afgezet bij het hotel. Zo bijzonder om deze mensen ontmoet te hebben. Dat ik nog een keer tijd met hun heb doorgebracht is mij meer waard dan welke bezienswaardigheid dan ook.
Donderdag:
De wekker ging om 5:30uur en het was tijd om terug te gaan naar Bali. Nog even snel ontbeten en toen de taxi gepakt naar het vliegveld. Onderweg heb ik me echt verbaasd over al het afval dat op de straat ligt. Echt niet normaal, het was dan ook niet zo heel raar dat ik naast het afval ook wat ratten heb zien lopen, iehl. Eenmaal op het vliegveld, ik zou 8.30uur vliegen, vertelde de air asia meid dat mijn vliegtuig pas om 11.40uur zou vertrekken en dat ze mij gebeld hadden maar geen reactie kregen. IK BEN NIET GEBELD!! Aargh, vroeg opgestaan voor niks en weer twee uur extra rondhangen op een vliegveld. Ik was niet zo vrolijk, ook omdat mijn heenvucht naar Java ook al vertraagd was maar dat had ik tenminste nog gehoord via een email en sms. Maar goed wat kan ik eraan doen, ben gaan zitten en heb gewacht. In het vliegtuig zat ik helaas niet bij het raam maar zat ik tijdens het opstijgen toch een beetje naar buiten te kijken. En of het zo heeft moeten zijn ik weet het niet, maar voordat ik het wist vlogen we over de Erevelden van Pandu.. En heb ik zo toch nog een laatste groet aan opa kunnen doen.
Om 14.30uur geland, eigenlijk zou Vicki mij ophalen maar omdat het zo hard regende heb ik een taxi genomen. Uiteindelijk was ik om 17.00 uur in Ubud en ben ik met Jeroen wat wezen drinken. Eenmaal in het huis heb ik toch echt definitief besloten om samen met Jeroen en Vicki te gaan reizen. Dit hadden ze een paar weken geleden al aangeboden en ik heb dit altijd in mijn achterhoofd gehouden. De eerste tickets zijn geboekt, namelijk naar Kuala Lumpur. Daar zullen wij woensdag 22 januari naartoe vliegen. Jeroen en Vicki hadden al een plan gemaakt en de landen die we graag willen bezoeken zijn: Maleisie, Thailand, Vietnam, Laos en Cambodja. Of het alllemaal gaat lukken is de vraag, maar ik heb er nu al zin in!
Morgen wordt een spannende dag, om 15uur word ik opgehaald bij het vliegveld en zal ik naar mijn nieuwe project worden gebracht. Ik ben erg benieuwd, mijn ervaringen zullen jullie lezen in mijn volgende verslag.
Hier is het inmiddels al nacht dus ik ga mijn bed opzoeken!
Dikke kus xx
Ps. Ik heb een filmpje gemaakt over het weeshuis, echt te moeite waard al zeg ik het zelf!
http://www.youtube.com/watch?v=Lsh1XsLYgVU&feature=youtu.be
Hier mijn verslag over de afgelopen dagen in Java!
Zaterdag:
Zaterdagochtend wakker geworden in Ubud. Rustig mijn tas ingepakt en nog wat ontbeten in een iets te dure tent. Uiteindelijk was Viciki om 12.30uur in Ubud en hoopte ik op tijd te zijn op het vliegveld. Gelukkig heeft mijn belgische vriendin geen moeite met het vinden van het gaspedaal dus om 14.00uur was ik op het vliegveld. Alsnog lichtelijk gestresd want ik had nog maar 45 minuten. Eenmaal op het vliegveld zag ik een lange rij staan, eenmaal bij de ingang vertelde het personeel mij dat ik verkeerd stond. KAK! Ik stond bij de terminal voor buitenlandse vluchten. Dus ik gehaast met twee rugzakken naar de andere kant van het vliegveld. Eenmaal aangekomen was het al 14.20uur. Mijn bagage snel afgegeven en toen boven nog door de controle, daar werd mij verteld dat ik nog geld moest betalen omdat ik Bali verlaat, pff dus ik weer naar beneden gerend, geld betaald en terug naar boven. Inmiddels hijgend en zwetend aangekomen bij de gate werd mij vriendelijk verteld dat het vliegtuig vertraging had van 60 MINUTEN! Echt heel fijn, ik ben ergens neergeploft en heb een frisdrank genuttigd. Eenmaal bijgekomen heb ik Coming een berichtje gestuurd, een jongen die we hier hebben ontmoet en werkt op denpasar airport. Gelukkig was hij aan het werk dus kon hij mij nog even gezelschap houden en heeft hij mij afgezet bij de juiste gate. Bij aankomst op Java was het flink aan het regenen. Had ik gehoopt dat het vliegtuig gekoppeld zou worden aan zo'n slurf, was het helaas zo dat we naar het vliegveld moesten lopen. Iedereen kreeg wel een paraplu dus dat was fijn. Bij aankomst de GOEDE backpack gepakt (ik kan het wel) en toen door naar buiten. Ik had echt verwacht dat de taxi chauffeurs me hier om de oren zouden springen zoals op Bali maar nee. Ik heb uiteindelijk 45 minuten op een Taxi moeten wachten! Ik snap echt niks van het systeem hier maar oke. Tijdens mijn taxirit de eerste indrukken van Bandung opgedaan: groot, druk, gekkenhuis, stad! Het verkeer is hier misschien nog wel chaotiser dan op Bali en dat wil toch wel wat zeggen. Eenmaal aangekomen bij mijn hotel werd ik vriendelijk ontvangen door het personeel. Eentje spreekt er zelfs een beetje Nederlands (slaap lekker, ik gou van jou, goedemorgen). Zonder problemen ingecheckt en daarna door een super schattig mannetje, hij leek op een muis, gebracht naar mijn kamer. Mijn kamer was alles wat ik hoopte, ruim, netjes, een relaxed bed en een schone badkamer. Onderweg naar het hotel zag ik een groot winkelcentrum met oa. een Zara. Dit winkelcentrum is het grootste winkelcentrum van Bandung en maar 5 minuten lopen vanaf mijn hotel. Hier heb ik dan ook de avond doorgebracht, heb wat gewinkeld en gegeten.
Zondag:
Zondagochtend was ik al vroeg wakker want vandaag zou ik het ouderlijk huis van oma bezoeken en de begraafplaats. Om 6.45uur zat ik al aan het ontbijt. Dit was toch iets te enthousiast want na het ontbijt ben ik in mijn kamer weer in slaap gevallen. Rond 10uur ben ik met de taxi vertrokken naar Jl. Gandu Pura 45. Ik was zo benieuwd waar ik terecht zou komen. Onderweg zag ik ook de mooiere stukken van Bandung. Brede lanen met veel bomen en mooie huizen. Eenmaal aangekomen bij het huis werd ik toch wel een beetje zenuwachtig en heb ik met een trillende hand aangebeld. Niemand deed open, aah hier was ik al bang voor, straks zijn ze er niet. Nog een keer aanbellen en gelukkig werd er open gedaan. Een oudere vrouw deed open en ze vroeg naar wie ik opzoek was. Wat verstrooid vertelde ik mijn verhaal en werd ik al snel binnen gelaten. Dit was zo onwerkelijk, eindelijk was ik in het huis waar mijn oma heeft gewoond voordat zij naar Nederland vertrok(1945-1949). Gelukkig sprak de vrouw, Witri, goed engels. Zij woont nu samen met haar man, twee kinderen en schoonmoeder in het huis. Ik kreeg al snel een rondleiding en heb natuurlijk veel foto´s gemaakt. Haar kinderen Abdullah en Aisyah waren echt super schattig. Na de rondleiding kreeg ik wat te drinken en heb ik uiteindelijk ook haar man ontmoet. Ook hij sprak goed engels en hij vertelde dat hij mijn neef nog wel kon herinneren en ook dat mijn oma hier al was geweest met haar twee kinderen. Ja, de man had nu bijna mijn hele familie ontmoet. Uiteindelijk vroeg Witri of ik van indonesisch eten hield.. Nou die vraag is niet zo moeilijk te beantwoorde dus toen zei ze dat ik in de woonkamer kon wachten en dat zij eten ging halen. Uiteindelijk heerlijk gegeten en een hele gezellige middag gehad. Ik ben er uiteindelijk zo´n 2,5uur geweest! Het zijn zulke lieve mensen, ik had dan ook echt het plan om hier nog een keer te komen voordat ik terug zou gaan naar Bali. Witri had een taxi voor mij gebeld en zo ben ik doorgereden naar de Erevelden van Pandu. Toen ik uitstapte kwamen er al gelijk mensen op mij af: Bloemen, bloemen, bloemen! Goh die hebben ook een nederlands woord geleerd! Uiteindelijk heeft één man mij naar de erevelden gebracht en zei ik hem dat ik één boeket wilde hebben. En ja dit kon ik verwachten, hier mocht ik de hoofdprijs voor betalen. Ik was het er natuurlijk niet mee eens maar ik voelde er niet zoveel voor om af te dingen op een boeket voor op een graf. Eenmaal op het terrein liep er iemand anders met mij mee, we waren onderweg naar het register zodat ik kon zien in welk 'vak' het graf te vinden was. En terwijl ik richting het register loop kijk ik zomaar naar links en geloof het of niet, mijn oog valt recht op het graf van mijn overgrootvader. Bizar, bijzonder en heel indrukwekkend. Bijna ongelooflijk, dat aan de andere kant van de wereld, op een eiland waar 135 miljoen mensen wonen, er een plek is waar ik eigenlijk zo dicht bij mijn familie ben. Ik heb het boeket neergelegd en het kaartje van oma (zelf nog wat bijgeschreven) er bij gedaan. Ik heb er nog een tijdje gestaan en ben toen verder gelopen. En toen ik om mij heen keek zag ik al die nederlandse namen staan. Ik heb alsnog in het register gekeken, heb wat rondgelopen, nog een keer langs het graf en ben daarna terug gekeerd naar de parkeerplaats. Daar heeft iemand een taxi voor mij gebeld en ben ik terug gekeerd naar het hotel. Een onvergetelijke en indrukwekkende dag.
Maandag:
Maandagochtend ging mijn wekker al om 4:00uur en stond de taxi klaar om 5:00uur. Vandaag zou ik namelijk de treinreis maken van Bandung naar Yogyakarta. Een treinreis van maarliefst 7 uur. In het hotel was mij verteld dat de reis naar het station 30 minuten zou duren en dat de eerste trein om 6uur zou gaan. Eindstand: de rit naar het station duurde 10 minuten en de eerste trein ging om 7 uur. Dus daar zat ik dan, twee uur op het station van Bandung. Gelukkig ging de tijd vrij snel en kon ik gaan genieten van de veel belovende treinreis. Dat de treinreis 7 uur duurt verbaaste mij niet aangezien de snelheid van de trein te vergelijken was met de snelheid van een nederlandse trein die een station naderd. Gedurende de treinreis was het net alsof ik naar een film zat te kijken. Ik heb zoveel mooie maar ook trieste dingen gezien. Zoals de sloppenwijken in het begin, het klinkt stom maar dit had ik voorheen alleen nog maar op TV gezien. Na de sloppenwijken volgden de rijstvelden waar al veel mensen aan het werk waren. En uiteindelijk heb ik echt het mooie Java gezien. Moeilijk om uit te leggen, de foto´s zullen het bevestigen. Aangekomen in Yogyakarta was ik toch wel redelijk moe maar ik was van plan veel te gaan zien. Ik wilde graag de zonsopgang zien vanaf de bromo vulkaan en een bezoek brengen aan de twee tempels: Borobudur en prambanan. Het eerste wat ik deed was dan ook een bezoek brengen aan de tour organisations. Helaas kwam ik er al snel achter dat de Bromo er niet in ging zitten omdat deze excursie 2 dagen duurt en ik niet optijd terug zou zijn voor mijn vlucht naar Bali. Inmiddels was het al bijna 16u dus heb ik er voor gekozen om een taxi te pakken naar de Borobudur. De grootste tempel van de wereld. De Borobudur, een echte toeristentrekker natuurlijk. Ondanks dat het een indrukwekkende tempel is, viel hij ergens ook wel een beetje tegen. Misschien had ik hem nog groter verwacht. Eenmaal op de Borobudur kwam ik toch wel tot de conclusie dat mijn conditie nog in Nederland ligt. Het uitzicht was prachtig en heb natuurlijk veel foto's gemaakt. Ook kwamen er nog twee jongens naar mij toe met hun camera, ik dacht dat ik een foto van hun moest maken maar nee ze wilden op de foto met mij. Ik begreep echt niet waarom maar geen probleem, maar toen ik weg wilde lopen stonden er nog twee groepjes klaar om met mij op de foto te gaan. Het was een hele happening. Lopend naar de uitgang maakte ik kennis met Eddie. Eddie, een schattig mannetje die nogal graag zijn souvenirs aan mij kwijt wilde. Ik duizend maal gezegd dat ik geen interesse had maar Eddie was een volhouder. Hij heeft wel 10 minuten naast mij gelopen. Uiteindelijk was Eddie zo gedaald met zijn prijs dat ik eigenlijk geen keus meer had. En ach voor die 3euro.. Vanaf de Borobudur de taxi terug genomen naar het treinstation, inmiddels was het al donker. Yogyakarta was toch iets te groot voor Lisa, die Amsterdam al spannend vindt in haar eentje. Dus daarom besloten de trein terug te pakken naar Bandung. Dat betekende weer wat uurtjes wachten op het station en uiteindelijk kwam tegen 23uur de trein. Op mijn stoel lag een dekentje klaar en een kussen. Dit was ook wel nodig want de airco maakt het echt ijskoud. De rit terug was niet heel fijn, ik was misselijk en slapen wilde ook niet lukken. Bijna aangekomen in Bandung was ik zo misselijk dat ik toch echt de wc moest opzoeken. En tot mijn verbazing was dit niet meer dan een gat in de grond waardoor ik mooi uitzicht had op het spoor onder mij. Gelukkig stond er een raampje open en was de frisse lucht voldoende om mijzelf weer wat beter te voelen. Uiteindelijk was ik om 7uur 's ochtends in mijn hotel. Ik kan jullie vertellen ik was echt gebroken. Ik ben mijn bed ingedoken en heb serieus de hele dag geslapen. Rond 19uur nog wakker geworden omdat de misselijkheid nog steeds niet weg was, dus een ibu genomen en toen weer in slaap gevallen.
Woensdag:
Woensdagochtend voelde ik mij gelukkig stukke beter. Ik heb goed ontbeten en ben daarna naar het winkelcentrum gegaan om nog wat boodschapjes te doen. Inmiddels had ik contact gehad met Witri via facebook en zou ik 's avonds bij haar langs gaan. Na het winkelcentrum wilde ik eigenlijk nog door Bandung lopen om zo wat meer van de stad te zien. En misschien ook nog een keer naar het graf, ik weet niet waarom maar ergens wilde ik er nog een keer een kijkje nemen. Maar hoe raar het ook klinkt, ik was weer moe. En dan vraag ik mijzelf echt af hoe het in godsnaam mogelijk is dat ik na zo'n 20uur slaap bekaf ben van een wandeling naar het winkelcentrum. Maargoed op mijn hotelkamer nog wat tv gekeken en daarna de taxi gepakt naar Witri's huis. Ik had wat lekkers meegenomen voor de kinderen en namens oma nog een cadeau gekocht voor Witri en haar man. En terwijl ik dit gaf had zij voor mij een sjaal gekocht en een ketting. Super lief! Het leek wel kerst. Nadat ik haar had verteld over de afgelopen dagen vroeg ze mij of ik Bandung by night wilde zien. Tuurlijk wilde ik dat! Dus rond een uurtje of 18u ben ik samen met haar en haar man een stuk gaan rijden. Uiteindelijk zijn we een berg opgereden en hadden we uitzicht op de verlichte stad. Daarna hebben ze mij mee uiteten genomen, ook al zo lief. We liepen door een soort resort wat iets weg had van een jungle. Allemaal kronkelpaadjes met daaraan luxe hutjes waar je kon zitten om te gaan eten. Echt super mooi om te zien en uiteindelijk ook lekker gegeten. We hebben echt over van alles gepraat en zo een hele gezellige avond gehad. Na het eten hebben ze mij netjes afgezet bij het hotel. Zo bijzonder om deze mensen ontmoet te hebben. Dat ik nog een keer tijd met hun heb doorgebracht is mij meer waard dan welke bezienswaardigheid dan ook.
Donderdag:
De wekker ging om 5:30uur en het was tijd om terug te gaan naar Bali. Nog even snel ontbeten en toen de taxi gepakt naar het vliegveld. Onderweg heb ik me echt verbaasd over al het afval dat op de straat ligt. Echt niet normaal, het was dan ook niet zo heel raar dat ik naast het afval ook wat ratten heb zien lopen, iehl. Eenmaal op het vliegveld, ik zou 8.30uur vliegen, vertelde de air asia meid dat mijn vliegtuig pas om 11.40uur zou vertrekken en dat ze mij gebeld hadden maar geen reactie kregen. IK BEN NIET GEBELD!! Aargh, vroeg opgestaan voor niks en weer twee uur extra rondhangen op een vliegveld. Ik was niet zo vrolijk, ook omdat mijn heenvucht naar Java ook al vertraagd was maar dat had ik tenminste nog gehoord via een email en sms. Maar goed wat kan ik eraan doen, ben gaan zitten en heb gewacht. In het vliegtuig zat ik helaas niet bij het raam maar zat ik tijdens het opstijgen toch een beetje naar buiten te kijken. En of het zo heeft moeten zijn ik weet het niet, maar voordat ik het wist vlogen we over de Erevelden van Pandu.. En heb ik zo toch nog een laatste groet aan opa kunnen doen.
Om 14.30uur geland, eigenlijk zou Vicki mij ophalen maar omdat het zo hard regende heb ik een taxi genomen. Uiteindelijk was ik om 17.00 uur in Ubud en ben ik met Jeroen wat wezen drinken. Eenmaal in het huis heb ik toch echt definitief besloten om samen met Jeroen en Vicki te gaan reizen. Dit hadden ze een paar weken geleden al aangeboden en ik heb dit altijd in mijn achterhoofd gehouden. De eerste tickets zijn geboekt, namelijk naar Kuala Lumpur. Daar zullen wij woensdag 22 januari naartoe vliegen. Jeroen en Vicki hadden al een plan gemaakt en de landen die we graag willen bezoeken zijn: Maleisie, Thailand, Vietnam, Laos en Cambodja. Of het alllemaal gaat lukken is de vraag, maar ik heb er nu al zin in!
Morgen wordt een spannende dag, om 15uur word ik opgehaald bij het vliegveld en zal ik naar mijn nieuwe project worden gebracht. Ik ben erg benieuwd, mijn ervaringen zullen jullie lezen in mijn volgende verslag.
Hier is het inmiddels al nacht dus ik ga mijn bed opzoeken!
Dikke kus xx
Ps. Ik heb een filmpje gemaakt over het weeshuis, echt te moeite waard al zeg ik het zelf!
http://www.youtube.com/watch?v=Lsh1XsLYgVU&feature=youtu.be
-
13 December 2012 - 18:09
Eva Van Putten:
Lies,
Weer een geweldig verslag! Wat een ervaringen en wat een lieve mensen zeg! Wat bijzonder dat je dan eindelijk in het huis van je oma bent geweest en bij het graf. Dat pakt niemand meer van je af!
Wat ontzettend leuk dat jullie met z'n drieen gaan reizen. Lekker mensen om je heen waar je je ervaringen mee kan delen en WAUW als al die landen lukken om te bezoeken. Super gaaf en ik word met de dag jaloerser! Lieve Lies geniet van alles daar en van je nieuwe project.
Slaap lekker x Eva
Ps. Prachtig filmpje, wat een lieverds allemaal.
-
13 December 2012 - 18:21
Mamma:
Poe...wat een verhaal. Heb ik net al met tranen in mijn ogen je filmpje bekeken ...nu je verslag!!!
Wat een belevenissen maak jij mee...het zal vast wel even duren voordat dat allemaal bezonken is.
Ik denk dat dat eerlijk gezegd de reden is van je moeheid. Je moet zóveel dingen verwerken . Hoe bijzonder is het dat je in het ouderlijk huis van je oma staat, bij het graf van jer overgrootopa....zover van huis!Geweldig vind ik het!
Ik kijk enorm uit naar de foto's .
Nu morgen de start van je nieuwe avontuur. Ook hier zul je weer veel dingen beleven .
Dat je met Vickey en Jeroen gaat reizen vind ik top!
Ik hoop dat je nog in de gelegenheid komt om het sjaki-tari-us huis in Ubud kunt bezoeken. Opa, oma , hans en ik hebben echt met bewondering naar de Reunie zitten kijken waarin deze indische man erover vertelde.
geniet van je laatste avond/nacht in Ubud en tot op de app!
kus mam -
13 December 2012 - 18:37
Marisha:
Wauw Lies, een erg indrukwekkend verslag! Mooi om te lezen. Allemaal erg bijzonder. Veel plezier met je verdere reis. De rondreis die jullie met z'n drieeën gaan maken lijkt mij erg gaaf. Geniet ervan x -
13 December 2012 - 20:45
Angela:
Super Lisa.............wat jij allemaal mee maakt, ik zie het helemaal voor me dat je op het vliegveld van de ene naar de andere kant aan het rennen bent om bij de juiste incheckbalie te komen. Wat een gestress!! En als je dan op Java bent, de vriendelijkheid van de mensen daar ..............in Nederland zou een Javaanse die op zoek is naar haar roots en naar het huis van haar oma komt kijken, toch niet zo ontvangen worden. Ook heel bijzonder dat je, zonder daar bekend te zijn, en zonder hulp direct bij het graf van je opa staat. Zullen zij boven een hand daarin hebben gehad?? Ik zou er niet vreemd van opkijken. Heel fijn dat je met je Belgische vrienden gaat backpacken, ik denk dat het een grandiose tijd gaat worden, maar eerst nog je nieuwe project op Bali waar je weer van alles gaat meemaken. Hoop dat je ook daar weer leuke mensen gaat ontmoeten en van alles gaat beleven, wij zullen het lezen in je volgende verslag. Genietse, dikke knuffel Angela -
13 December 2012 - 20:51
Maureen Duijn:
Hoi Lies, ik vond het ook zo indrukwekkend om naar het huis van oma te gaan. Gewoon om daar te lopen met oma in haar omgeving. Ook het graf van mijn opa, jouw overgrootvader, om daar te staan. Toen we daar met zijn drieen stonden, voelde je zo goed de band. Ook ik had een soort thuis gevoel. Dat je met het land gebonden bent. Ik hoor oma nog zachtjes zeggen: tot ziens pa. Dat maakte behoorlijk wat indruk op mij.
De mensen die nu in "oma haar huis" wonen zijn inderdaad heel erg aardig, en wat fijn dat je zo gastvrij ontvangen bent.
Het winkelcentrum waar je het over hebt, is volgens mij het zelfde als waar wij naar toe waren gebracht. Ontzettend modern.
De vermoeidheid komt idd door alle indrukkingen die je opdoet. Je bent nu bijna 2mnd op pad en moet je zien wat je ondertussen al niet ondernomen en allemaal zelf geregeld hebt.
Ik heb afgelopen zondag ook de reunie gezien en toen ze het over Bali hadden, moest ik natuurlijk gelijk aan jou denken. En ik hoop dat je idd de gelegenheid nog heb om het Sjaki-taris-us huis te bezoeke.
Nu meis geniet ervan (maar dat doe je al met volle teugen).
Liefs van hier.
-
14 December 2012 - 01:10
Bart Weber:
Lieve Lies, het is zo bijzonder als je door het huis van oma loopt en dan uiteindelijk bij onze overgrootvader op het ereveld staat. Dat gevoel wat je daar hebt is onbeschrijfelijk, het voelt als thuiskomen wat opzicht best apart is. Trouwens leuk dat ze nog wisten dat ik daar vorig jaar was :)
Echt top dat je trouwens nog naar al die andere landen gaat. Enjoy! Xx -
14 December 2012 - 14:56
Wout En Ingrid:
Lieve Lisa, jij maakt heel wat reisjes in je vrije tijd. Volgens ons zit je behoorlijk veel tijd in taxi's. Veel succes op het volgende project. Leuk dat je samen met 2 anderen naar o.a. Thailand gaat. Zo krijg je heel wat meer te zien dan je eerst gepland had. Mooi verslag en wij kijken al weer uit naar het volgende. Groetjes. -
14 December 2012 - 17:25
Ineke En Rob:
Lisa wat een mooi verhaal
We vinden dit verhaal zonder de andere verslagen tekort te doen het mooiste wat je ons geschreven hebt.
Dat komt omdat we ons goed kunnen indenken wat je mee maakt onderweg , tegen welke obstakels je oploopt zoals van de ene kant van het vliegveld naar de andere kant te moeten rennen weer terug om geld te betalen om Bali te verlaten ( hoe vreemd is dat ) en nog veel meer dingen die je alleen moet oplossen. ( veel bewondering voor ) Dan waren we ook onder de indruk van je oma's huis de aardige mensen die je daar ontmoet hebt en de begraafplaats waar je dan heel dicht bij je familie bent geweest.
Kortom allemaal heel indrukwekkend. Heel fijn voor je dat jullie met elkaar gaan reizen dat geeft toch meer vertrouwen voor jezelf en denken we voor het thuisfront. Vooral voor landen als Laos , Vietnam en Cambodja. Waarom we dit zeggen weten we niet maar waarschijnlijk komt dit doordat een groot aantal jaren geleden daar laten we zeggen een niet al te prettige leefomgeving was maar nu zal dat allemaal wel weer heel anders zijn.
We wensen je in je nieuwe project heel veel succes maar vooral veel plezier en het filmpje was heel leuk
Heel veel groetjes van ons Ineke en Rob -
14 December 2012 - 20:54
Liz:
Jeetje Lies, wat een mooi verslag. Echt heel bijzonder en mooi datje zo ben ontvangen in je oma's huis. Wat grappig dat er mensen met je op de foto wilden, oh my gucci girl you're famous! Heel erg mooi dat je meteen je overgroot opa's graf zag. Ontroerend om te lezen dat je daar hebt gestaan, met een bloemetje, kaartje, aan de andere kant van de wereld, en toch bij je familie. Super fijn dat de knoop is doorgehakt, dat je lekker met Jeroen en Vicki mee gaat. Denk dat dat toch fijner is dan in je eentje, n echt super toffe bestemmingen! Dikke kak dat alles zo vertraagd was, maar je bent veilig teruggekomen op 'jouw' bali en daar gaat het om! Je eerste dag heb je nu gehad toch, voor je nieuwe project? Benheel benieuwd, maar i'm sure it's helemaal totally te gek. Mijn ode komt er trouwens aan, maar patience patience. Ik zit nu in het mooie België, en was net bij 'de patattenzaak', mi lobi it. Nou latah, dikke kus en tot whatsapp -
15 December 2012 - 14:21
Papa:
hoi meissie,
indrukwekkend zoals jij het bezoek aan het ouderlijk huis van oma en het bezoek aan het graf van jouw overgrootopa beschreef. je voelt dan weer de verbondenheid met elkaar en de wortels die daar deels liggen
4 jaar geleden hadden we dus echt niet kunnen voorzien, dat 2 kleinkinderen van oma het graf van haar vader zouden bezoeken en ook het huis waar oma goede herinneringen aan bewaart.
mar ja de wereld wordt steeds kleiner, dat blijkt wel.
en als ik dan die foto's zie, dan doet me weer terug denken aan juni 2009 dat ik daar met oma en maureen de tocht deed. wij waren met zijn drieen en jij doet dat toch maar mooi in je eentje. ik heb daar veel respect voor lies.
dan je mooie erebetoon aan het weeshuis the best time in your live............ik kan mij daar wel iets bij voorstellen. heb het filmpje aan de kinderen in de klas laten zien dat je met heel weinig ook heel gelukkig kan zijn
ben toch enigszins opgelucht dat je met vicky en jeroen verder gaat backpacken
we hebben van de weel al uitvoerig geskyped met elkaar ( moeten we vaker doen)
wens je heel veel succes met je nieuwe project, een nieuwe uitdaging, ben benieuwd naar je ervaringen daar.
tot horens
liefs papa -
15 December 2012 - 21:11
Lins:
Lieve lies!
Wat een prachtig verhaal. Ik bewonder je zo erg. En wat maak je veel mee! Tja geen wonder dat je zo moe bent. Neem goed je rust lies zodat je snel weer optimaal kan genieten van je belevenissen daar. Maar ontzettend leuk dat je zoveel meemaakt. Zoals ik al eerder zei ben ik erg visueel ingesteld en beleef ik the "lisa dutrieux movie "elke keer opnieuw. Geweldig.! Ook erg leuk om die bewegende beelden te zien in je filmje.
Lies heel veel plezier nog daar en ik kijk uit naar je volgende verslag!
Dikke kus lins -
16 December 2012 - 19:32
Agnes Cazander:
Hoi Lisa,
Wat een belevenissen zeg! Prachtig om te lezen. Ook van het filmpje heb ik genoten!
Fijn dat je met Vickey en Jeroen gaat reizen.
Lisa fijne feestdagen en het allerbeste gewenst in 2013!
Hartelijke groet, ook van Louis, Agnes
-
18 December 2012 - 09:27
Opa En Oma:
Lieve Lisa,
Wij vinden het héél knap wat jij in je eentje allemaal doe. Je filmpje over het weeshuis vinden wij erg leuk. De kindertjes stralen zoveel vreugde uit ondanks dat zij niet veel hebben. Wij zijn benieuwd hoe jij het in het volgende weeshuis zult hebben.
Wij wensen je fijne kerstdagen en een zéér voorspoedig 2013.
liefs opa en oma en een dikke kus -
18 December 2012 - 09:32
Opa En Oma:
Wij vergeten nog je te bedanken voor je kaart. doei
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
