Oggo-Oggo and Nyepi-day

Lieve allemaal,

Daar is ie dan, mijn een-na-laatste verslag uit Bali. En voordat ik het vergeet, bedankt voor de vele reacties!

Donderdagochtend 28 februari kwam ik na een rommelige vlucht aan op Bali. Voor de laatste keer een visa on arrival aangeschaft en daarna opzoek gegaan naar een taxi. Vanaf het moment dat ik uit het vliegveld stap word ik blij van alles. De hitte, de mensen, de taal, de geluiden, de geuren. Yes, ik ben weer op Bali. De taxirit heb ik dan ook alleen maar genoten van alles om mij heen en kon ik niet wachten om weer op mijn scooter te springen. In Ubud zat een jarige Theresa al op mij te wachten en was ik heel blij haar weer te zien, ik had haar echt gemist. In Ubud heb ik met veel plezier weer tempe tahu gegeten en zijn we daarna naar Gianyar gereden waar een kleine verrassing op mij zat te wachten. Ze heet Nona en is een heel klein, lief schattig hondje. Eenmaal in de kamer werd ik verblijd met een grote tv en had Theresa als verrassing een van de lade´s helemaal vol gegooid met mijn favoriete bali m&m's, hoe lief. Ik woon dus nu in Gianyar en slaap in de kamer van Theresa, we wonen samen met Komang en Henning. Zij werken allebij voor Travel 2 teach, Komang is van hier en Henning komt uit Duitsland maar woont hier al zes jaar en heeft een relatie met Ayumas. Ayumas, waar ik afgelopen jaar oudjaarsavond heb gevierd. Ja snappen jullie 'm nog? In de namiddag zijn we naar het weeshuis vertrokken om Theresa's verjaardag te vieren. In het weeshuis werd ik weer met veel liefde ontvangen en was ik heel blij iedereen weer te zien. In de avond hebben we weer lekker rijst met kip gegeten, met de rechterhand. 's Nachts moest ik helaas alweer afscheid nemen van Theresa want zij vertrekt naar Kuala Lumpur in verband met haar visum.

Vrijdagochtend, na goed geslapen te hebben, deed ik mijn deur open en zat een blije Nona daar op mij te wachten. In de ochtend heb ik mijn scooter gehaald en heb de rest van de dag rustig aan gedaan. Wat films gekeken, geslapen en in de avond ben ik naar Ubud gereden waar ik te veel tijd heb doorgebracht in het internetcafe.

Zaterdag ben ik 'sochtends naar Sanur gereden om aan het strand te liggen. Eenmaal op het strand lag ik weer tussen de gepensioneerden nederlanders, maar vond ik het verder toch wat saai met mezelf. Ik ben dan na een uurtje ook weer terug gereden en heb een stop gemaakt in Klungkung, hier had ik afgesproken met Anne. Het was ergens raar om het terrein van de school op te rijden maar ook wel weer vertrouwd, dit blijft voelen als thuis. Alleen nu geen Petra op de internet trap, geen Irene die al staat te koken en geen Jeroen en Vicki die op het grasveld aan het volleyballen zijn. Op dit moment verblijven Kenneth(Denemarken), Jenn(Amerika) en Anne in Klungkung. Super aardig en vooral met Anne kan ik het erg goed vinden, ik ben dan ook de hele dag gebleven en hebben 's avonds op de nightmarket gegeten.

Zondagochtend was ik druk in de weer met mijn Bali belly, toch jammer dat ik hier weer zo'n last van heb. Maargoed als dat de 'prijs' is die ik hierover moet betalen.. het zij zo. In de middag had ik afgesproken met de Klungkungers in Ubud. We hebben wat gedronken bij Bali Budha. Een echt hippie restaurant, de plek waar de yoga mensen hun detox drankje drinken, de plek waar geen Wifi is omdat de conversatie centraal staat. Hierna heb ik nog wat souveniers gekocht voor mijzelf, ik zou willen dat ik heel Ubud naar Hoofddorp kon halen. In de avond hebben we bij Ayumas en Eva gegeten en ben ik daarna terug gekeerd naar Gianyar. Daar drink ik nog een koppie thee met Komang en Henning en verteld Henning dat het project van Friends for Asia op Bali gesloten is ivm teveel klachten! Wat een grap. Weet niet of ik het al had verteld maar ik heb vorige maand de helft van mijn geld terug gekregen(wat alweer op is,oeps) dus dat is allemaal afgehandeld.

Maandagochtend heb ik mijn scooter geruild voor een andere omdat ik er weer is eentje met kuren had gekregen. Ben meteen in Ubud gebleven om met Anne te gaan lunchen. Inmiddels had ik bij de copyshop werkboekjes laten maken voor de kinderen en kon ik deze na de lunch ophalen. Voordat ik ging reizen twijfelde ik nog over wat ik deze drie weken zou doen. Ik dacht misschien aan het huren van een kamer in Seminyak zodat ik nog iedere dag op het strand zou kunnen liggen of misschien nog wat avondjes stappen in Kuta. Tijdens mijn reis heb ik mij wel gerealiseerd dat dat niet het geen is wat mij gelukkig maakt. Ik word gelukkig van het gewone leven op Bali. Dingen zoals boodschappen doen, mijn was wegbrengen, afspreken met andere vrijwilligers, rondrijden op mijn scooter, eten op de nightmarket maar bovenal lesgeven in het weeshuis. Vandaar dat ik de komende weken dan ook weer mijn meiden les zal geven in de nammidag. Rond een uurtje of vier kom ik aan in het weeshuis en springen Vitri en Atun mij al om mijn nek, ik had hun nog niet gezien. Ik niet de werkboekjes in elkaar en ik begin de les. Deze keer niet in het lokaal maar in de bibliotheek beneden, stukken beter en gezelliger. Ik vind het weer fijn om bij ze te zijn, het geven van Engels is voor mij slechts een bijzaak, tijd en aandacht hebben voor deze meiden is voor mij het belangrijkst. Na de les haal ik ergens nasi campur en rijd ik terug naar huis. Het is toch wel saai zonder Theresa.

Dinsdagochtend rijd ik eerst naar Klungkung om mijn was op te halen en stop ik daarna bij de Warung voor Nasi campur, mijn favoriet. Nasi betekent rijst, campur betekent mix, dus gemixte rijst wil zeggen dat je een bord met rijst krijgt en zelf kiest wat je daarbij wil hebben. Bijvoorbeeld kip, boontjes, een ei, tempe, tofu, noodles of andere lekkere dingen. Ik hoop echt dat ik dit in Nederland na kan maken. Goed voordat ik doorsla in mijn liefde voor de nasi campur, terwijl ik zit te eten zie ik opeens een bekende. Nunu komt aangereden met haar man en twee kinderen. We geven elkaar een knuffel en ik vind het heel leuk haar weer te zien. Voor wie het was vergeten, Nunu is de vrouw die ik in December heb ontmoet en bij wie ik thuis ben langs geweest. Ik vertel haar over mijn reis en ik maak kennis met haar Nederlandse man. Ze vraagt of ik nog een keer een bakkie wil komen doen en zo staat er weer iets op mijn nog-te-doen-lijst op Bali. ´s Middags geef ik weer les in het weeshuis en wordt een van mijn vermoedens helaas bevestigd. Ook Sofi heeft het weeshuis verlaten en ik vind het jammer dat ik haar niet meer zal zien. Zij en Eni waren toch wel echt mijn, ik houd niet van het woord favorieten, maar zo voelden het toch wel. Ze kwamen altijd naar mijn les en ze waren altijd blij me te zien. Ik zal ze in ieder geval nooit vergeten, ik heb een mooie foto van hun twee en die zou ik graag op canvas in mijn kamer willen hangen. Na het weeshuis rijdt ik naar Ubud en ga ik uit eten met de nieuwe Ubud vrijwilligers en Anne.

Woensdagochtend is er het plan om de school Sjake-Tari-Us te bezoeken. Deze school is opgezet door een Nederlandse man voor kinderen met een beperking. We komen aan bij de school maar we zijn net te laat, de kinderen zijn al vertrokken naar het zwembad. We spreken af met de mensen die daar werken dat we de volgende dag meekunnen. Ik blijf nog even in Ubud om te genieten van een hairtreatment en rijd daarna door naar Klungkung om daar te lunchen met Comink. Nee geen gevalletje grenzeloos verliefd, Comink valt ook op jongens. In de avond eet ik koekjes als avondeten en val ik al snel in slaap.

Donderdagochtend heb ik om 9.15uur afgesproken met Anne bij Sjaki-Tari-Us. We worden vriendelijk ontvangen en zullen vandaag mee gaan met de tieners naar het zwembad. Dit uitstapje doen ze één keer per maand. Ik zal eerst wat meer vertellen over Sjaki-Tari-Us. De school is opgezet door Thijs, een Nederlandse man die te zien geweest is in het programma de reunie. De naam Sjaki-Tari-Us komt van Sjaak, de naam van zijn broer die jong is overleden en hem een hoop geld heeft achter gelaten waardoor hij deze school kon beginnen. Tari, is de naam van zijn dochter die het syndroom van down heeft. En 'us' komt van het engelse woord 'wij'. Jullie zullen misschien denken, waarom een school starten op Bali. Op Bali worden kinderen met een beperking, neem bv. het syndroom van down, niet volledig geaccepteerd. Veel mensen zien het als 'bad karma' en schamen zich voor hun kinderen. Ik heb zelfs gehoord dat sommige ouders hun kinderen met een beperking, vastbinden aan een paal en deze totaal verwaarlozen. Sjaki-tari-us is een school die zes dagen geopend is en waar zowel kleine kinderen als tieners terrecht kunnen. De school beschikt ook over een winkeltje, met producten gemaakt door de kinderen, en een warung waar de tieners in de bediening werken. Het personeel bestaat uit zowel Nederlandse als Balinezen en je vindt er een hoop nederlandse stagiaires. Goed terug naar donderdag, we stappen in het busje en zitten daar samen met vier studenten. We zijn nog geen vijf minuten onderweg of we hebben al de grootste lol, twee studenten zijn net jut en jul. Het zijn twee jongens en ze staan al bekend als echte 'soulmates'. Zitten altijd naast elkaar, slaan tijdens het lopen een arm om elkaar heen en zijn constant met elkaar bezig. Super lief. Eenmaal bij het zwembad gaan we allemaal het water in en zoeken ze allemaal wel contact met je wat ik in eerste instantie niet had verwacht. Ik ben voor hun toch een onbekende en kan me voorstellen dat dat best spannend is. Gelukkig zijn we in het water zo licht als een veertje want ze hangen het liefst om je nek en willen dan dat jij ze rond zwemt. Geweldig, ze genieten vollop en Anne en ik ook. Het mooiste moment vind ik als één van de twee soulmates voorbij komt dobberen en echt de grootste maar dan ook grootste glimlach op zijn gezicht heeft zitten, echt onbetaalbaar en ik denk dat ik er wel 10 minuten om moet lachen. Na het zwemmen lunchen de kinderen en worden ze daarna thuis afgezet. De twee jongens zitten naast me en zitten hand in hand, oke misschien zijn ze meer dan vrienden maar wat dan nog. Ik zou uren kunnen kijken naar dit stel, wat een lieverds. Na het uitje gaan we terug naar de school en worden we uitgenodigd om te blijven eten. We ontmoeten de nederlandse stagiaires en Hans, een vrijwilliger van ong. 40/50 jaar die n.a.v. het programma de reunie hier het management regelt. Het programma heeft naast vrijwilligers ook een hoop donaties opgeleverd. We spreken af om volgende week donderdag weer te komen en dan zullen we ook de eigennaar, Thijs, ontmoeten. Na de geslaagde ochtend rijd ik door naar Klungkung en ga daarna naar het weeshuis. Waar ik de meiden druk bezig zijn met hun klusjes en ik dus geen les kan geven. Toch blijf ik nog even een uurtje hangen en worden mijn haren prachtig ingevlochten door de oudste meiden.´s Avonds heb ik afgesproken met Kamilla in Ubud. Zij heeft een maand gereisd in Thailand en het is erg gezellig haar weer te zien. Rond een uurtje of 11 in de avond rijd ik terug naar Gianyar om daar Theresa op te wachten. Ik ben heel blij dat ze er weer is.

Vrijdag, kan ik heel kort over zijn. Ik lig de hele dag ziek op bed, oke niet echt ziek ziek maar er komt gewoon niks uit mijn handen. Aan het eind van de dag vind ik gelukkig nog de energie en rijd ik met Theresa naar de nightmarket om eten te halen.

Zaterdag staat de laatste weekendtrip op de planning. Theresa en ik rijden naar Candidasa, een strandplaatsje vlakbij mijn favoriete strand Padangbai. We arriveren in de middag en vinden een mooie homestay. Grote kamer en het grootste pluspunt, een zwembad met uitzicht op zee. ´s Middags rijden we door Candidasa en rijdt Kamilla opeens naast ons. Super toevallig en we besluiten met zijn allen te gaan eten.´s Middags nemen Theresa en ik nog een gezichtsl massage. Super relaxed tot dat ze aan mijn wenkbrauwen begint. Ik ben al niet echt rijkelijk bedeeld als het om de wenkbrauwen gaat en voor mijn gevoel is ze al 10 minuten aan het plukken. Ik zie het al helemaal voor me dat als ik straks in de spiegel kijk ik twee ministreepjes boven mijn ogen heb zitten. Gelukkig valt het reuze mee en sterker nog, mijn wenkbrauwen zijn nog nooit zo mooi gedaan. Na de massage kijk ik vanaf het zwembad naar een super mooie zonsondergang en besef ik opnieuw dat ik het maar weer getroffen heb. s´Avonds gaan we uiteten en we relaxen we in de kamer.

Zondagochtend, mijn wekker gaat om 7uur want ondanks het regenseizoen geloof ik dat het weer in de ochtend het best is. En dat is het, ik kijk naar buiten en weet niet hoe snel ik naar het zwembad moet verhuizen. Er is nog niemand(goh) en het uitzicht is prachtig. Al snel komt Theresa er ook aan en neem ik een duik in het zwembad. Wat een heerlijk begin van de zondag. Ik trek denk ik wel 20 baantjes in het zwembad en dan vooral richting de zee, het geeft me het gevoel alsof ik de hele wereld beheers (op een positieve manier). De zon begint goed door te komen en zo genieten we de hele ochtend van het mooie weer. En oh wat ga ik dit missen, niet zozeer een zwembad aan de zee maar meer de vrijheid van de weekendjes weg. In de namiddag rijden we naar Klungkung en is het centrum voor het grootste gedeelte al afgezet ivm Oggo-oggo. Oggo-oggo is de dag voor Nyepi-day. Op Oggo-oggo day worden vanaf de namiddag allerlei grote papier-mache poppen tentoongesteld.Ze zijn redelijk groot en het moeten allemaal monsters voorstellen. Ondanks dat ze dus heel lelijk zijn, zijn ze tegelijkertijd ook super mooi. Het is echt kunst! De gedachten achter Oggo-oggo is dat deze monsters de slechte goden zullen wakker maken. En dat de slechte goden op Nyepi-day, ook wel silence day genoemd, door de straten van Bali zullen zweven, niemand zullen tegenkomen en dus door zullen trekken naar Java. De balinezen zijn niet echt dol op de Javanen zullen we maar zeggen. Waarom de goden niemand zullen tegen komen op Nyepi-day is omdat het verboden is om de straat op te gaan. Iedereen zit binnen en zal voornamelijk mediteren. Het is verboden om te eten, drinken, praten, lezen, schrijven, gebruiken van electriciteit en nog veel meer. Dit geldt voor heel Bali, ook voor de hotels in drukke toeristische plekken als Kuta of Seminyak. Zelfs het vliegveld van Bali is deze dag gesloten! Geweldig toch? Deze dag zien de balinezen als een dag dat ze de natuur de rust terug kunnen geven en na deze dag kunnen beginnen met een nieuwe start. Vandaar de term: Balinees nieuwjaar.

Na Klungkung stoppen we even in Gianyar en rijden door naar Ubud. Ook hier zijn al veel 'monsters' te bewonderen. In Ubud boek ik nog twee tours voor Anne, Theresa en mijzelf. Komende week gaan we namelijk raften en de Montbatour beklimmen om de zonsopgang te kunnen zien. Deze avond zijn we met Klungkung uiteten geweest en zit ik inmiddels in het internetcafe.

Morgen is het dus Oggo-oggo day en zal ik de dag beginnen met het bijwonen van een ceremony in Klungkung waar we zijn uitgenodigd door Ayumas en haar familie. In Klungkung zullen we ook naar de Oggo-oggo optocht kijken. Dinsdag, Nyepi-day zullen we de hele dag doorbrengen bij Ayumas thuis. Ik ben erg benieuwd of het me gaat lukken om een dag niet te praten, ik ga in ieder geval wel eten. De rest van de week staat redelijk vol gepland waardoor de tijd nog sneller zal gaan. Ik kijk in ieder geval erg uit naar het Balinees nieuw jaar, ik ben echt super blij dat ik dat nog mag meemaken.

Nog 9 dagen Bali.. en dan zitten 5 hele mooie maanden erop. Ik kan het nog niet geloven dat iets waar ik zo'n 7 maanden naaruit heb gekeken, binnen 2 weken voorbij is. Volgende week dinsdag kunnen jullie mijn laatste blog lezen en donderdag 21 maart zal ik weer voet zetten op Nederlandse bodem. Wie het leuk vindt om mij op te halen, ik land om 07:55uur!

Liefs,
Lies