Always look on the bright side of life
Blijf op de hoogte en volg Lisa
13 Januari 2013 | Indonesië, Denpasar
Lieve allemaal,
Bedankt voor de reacties op afgelopen verslagen, blijft leuk om te lezen! Hieronder mijn belevenissen van de afgelopen 1,5 week.
Donderdagochtend (3jan) ben ik met positieve ingeving alleen naar het weeshuis vertrokken. Aangekomen bij het weeshuis werd mij al snel verteld dat de kinderen naar school zijn. Dus toen kon ik weer vrolijk terug rijden, één uur voor Jan *** door het drukke denpasar gereden. Ik meteen Peter een berichtje gestuurd, ik moet het nu in de namiddag proberen. Dus aankomende maandag zal ik aan het eind van de dag naar het weeshuis gaan om te kijken of ik dan wat voor hun kan betekenen. Vind het wel jammer dat het allemaal zo moeizaam gaat maargoed ik kijk het volgende week nog even aan en anders zit ik er echt aan te denken om één week eerder te stoppen en gewoon lekker les te geven in het weeshuis in Gianyar. Donderdag in de namiddag kwam Cindy. We hadden een hoop bij te praten en 's avonds hebben we lekker bij de Mac Donalds gegeten.
Vrijdag zijn Cindy en ik rond 12uur naar Klungkung vertrokken. Als ik hier weer rijd voelt het toch echt wel als thuis. Ik heb Cindy de school laten zien en de plek waar ik de eerste zes weken heb gewoond. Ook had ik een afspraak met een van de leerkrachten, ik moet nog steeds mijn certificaat krijgen en ik mag een schilderij uitkiezen dat is gemaakt door de kinderen. Een super mooi en leuk aandenken. Vervolgens zijn we doorgereden naar Eva's huis waar ik Petra na een maand weer zag, erg leuk. De rest van de dag hebben we rustig aan gedaan en hebben in de avond weer lekker gegeten bij de nightmarket. Ook weer de nodige dvd's aangeschaft, dat begint nu een beetje een tik te worden.
Zaterdag wilden we eigenlijk naar het strand maar het weer werkte helaas niet mee. In de middag zijn we naar Klungkung gereden en kwam ik op het idee om iets creatiefs te doen. Zo ben ik met Petra naar de supermarkt gereden en hebben we papier gehaald, verf en wasco. En zo hebben we de hele middag lekker rustig geverfd en getekend. Theresa heeft twee portretten van mij gemaakt, echt heel mooi. Al vindt ze zelf van niet, echt een tut! Zondag ben ik vroeg naar Klungkung vertrokken want Cindy kreeg haar bodymassage. Deze massage kreeg ze van dezelfde vrouw die mij gemasseerd had op oudjaars avond. En terwijl Cindy haar massage kreeg werd de verleiding toch wel heel groot om zelf ook nog een keer te gaan en ja dat heb ik dan ook maar gedaan. ´s Middags zijn we naar Ubud gereden en hebben Theresa en Cindy zich uitgeleefd op de Ubud market. Ik heb me deze keer alleen beperkt tot het kopen van cadeautjes voor anderen. Zondag in de namiddag zijn we weer terug gereden naar Denpasar en hebben we ´s avonds een hapje gegeten in Sanur. Bij thuiskomst heb ik kennis gemaakt met een nieuwe vrijwilliger hier. Een vrouw uit Australie die hier twee weken is en les zal geven op de school. Ze is erg vriendelijk en zij vond het ook vreemd dat we hier maar met zo weinig zijn.
Maandagochtend(7jan) ben ik weer naar Rani gereden in Nusa Dua. Aangezien zij en nick samen drie koffers delen kwam ik maar al te graag alvast wat spullen brengen. Echt zo fijn dat ik nu weet dat een deel van mijn spullen nu al veilig in Nederland is, zoals souveniertjes en kleding dat ik niet meer draag of nooit gedragen heb. Dit had echt nooit in mijn backpack gepast. Aan het eind van de dag nog een sms van Rani gekregen waarin stond dat alle koffers 26 KG wogen, oeps. Na Nusa Dua ben ik nog even met Cindy naar het strand geweest en ben daarna door gegaan naar het weeshuis. Ja de namiddag, het meest drukke moment van de dag wat verkeer betreft. Ik stond dan ook lekker vast en tot overmaat van ramp had de man op de scooter voor mij een plastic bak in zijn hand met daarin 30 kleine kroelende muizen. In mijn hoofd zag ik het al gebeuren, één keer te hard remmen en ik rijd verder met tien van die krengen in me gezicht. Niet gebeurd, gelukkig. Eenmaal bij het weeshuis aangekomen waren er wel kinderen maar vertelde de eigenaar dat ik vandaag niks kon doen. Nou wat een verrassing, de kinderen zouden namelijk ergens heen gaan en ik kwam er niet echt uit wat de bestemming was. Maar zo brutaal als ik was,gevraagd of ik mee mocht. Er was nog plek in de auto dus met drie auto´s richting, voor mij, bestemming onbekend. In de auto zat ook een meisje dat liever thuis bleef, ze heeft werkelijk de hele rit heel Denpasar bij elkaar gegild. Tien (lange) minuten later kwamen we aan bij een versierd huis waar met grote letters stond: Happy Birthday. Wat bleek, het ging om een kinderfeestje. Nou best geinig en hartstikke leuk voor die kinderen. Het vieren van de verjaardag gaat redelijk hetzelfde als hier in Nederland. Er worden liedjes gezongen, kaarsjes uitgeblazen, taart gegeten en cadeau's gegeven. Aan het eind kreeg ik nog een tas mee met daarin veel eten en wat cadeautjes. Terug naar Denpasar stormde het als een gek en stond ik weer fijn in de file. Durfte ik eerst niet eens scooter te rijden, rij ik nu toch als de gemiddelde Balinees. Dat wil zeggen over de stoep, dwars door het (regen)water en kris kras tussen de auto's. Eenmaal thuis gekomen was ik er even klaar mee. Weer geen bezoek aan het weeshuis waar ik op hoopte. Werd ook nog gebeld door iemand anders van de organisatie, dat ze hadden gehoord van mijn problemen maar dat ze echt hun best doen en dat ze net beginnen en of ik daar begrip voor kan hebben. Uh ja ik wil best begrip hebben maar dat ze net beginnen is niet mijn 'probleem'. Ik heb Yvette meteen een e-mail gestuurd, Yvette is mijn coordinator vanuit Nederland en bij haar kan ik altijd terecht. Op dit moment zit ik er namelijk echt over na te denken om mijn spullen te pakken en terug te gaan naar Gianyar. Maar ik zal eerst Yvette haar e-mail afwachten met daarin hopelijk advies. Ook wil ik weten waar mijn geld precies heen gaat want ja schrik niet, voor deze vijf weken heb ik maarliefst 2000euro betaald.
Dinsdagochtend de dag begonnen met een belletje van Peter. Hij had met iemand van het weeshuis gesproken en kwam met de volgende informatie. Helpen met koken zou niet lukken want dat gebeurt al om 4 uur ´s ochtends en de kinderen gaan in de avond pas aan hun huiswerk. Goed voordat ik weer naar het weeshuis ging heb ik nog wat in mijn kamer gerommeld en een goede daad gedaan. Hier in het appartement werken namelijk twee jongens, ik gok dat ze rond de 16/17 zijn en ze zijn altijd erg vriendelijk. Ze doen iedere ochtend de afwas, dweilen de gang(drogen deze niet altijd waardoor ik laatst op me smoel ging), openen het hek als je weg gaat en verder zitten ze de hele dag beneden. Ik heb best met ze te doen want ze zijn hier echt dag en nacht. En laatst toen ik 's avonds terug liep naar mijn kamer zag ik dat ze beneden in het kantoortje met ze tweeen op een dun matrasje slapen. Nou daar schrok ik echt wel van, ik vond het zo triest. Er staan hier zoveel kamers leeg, waarom laat de eigenaar ze niet daar slapen? Die man loopt hier ook de hele dag rond en die doet echt niks. Goed, vandaag had ik ze een paar keer om hulp gevraagd. En terwijl ze mijn bed aan het verschonen waren vond ik het tijd om ze een extra'tje te geven dus heb ik ze beide 100 000 rupiah gegeven. Dat is zo'n 8/9euro per persoon, iets wat ik kan missen maar aan hun reacties te zien voor hun veel geld. Ik hoop echt dat ze er wat leuks van doen en ik heb het expres gegeven op het moment dat de eigenaar niet in de buurt was. Straks stopt hij het nog in eigen zak. Na een kort bezoekje aan Sanur met Cindy ben ik weer naar het weeshuis gereden. Ik kwam aan rond een uurtje of 15u en jawel geen kinderen. Cynthia, de vrouw van het weeshuis, vertelde dat de kinderen vandaag tot 17u op school zaten ivm een extra les. Ieder geval dat is wat ik eruit haalde. Ik merkte wel dat ze het vervelend vond dat ik weer voor niks kwam. Ik heb me nummer gegegeven en gevraagd of ze mij de tijd kon smsen dat er wel kinderen zijn voor de volgende dag. Terug gereden naar het appartement, Peter gesmst/Yvette gemaild en daarna lekker met Cindy uiteten geweest in ons favoriete tentje. Om 20.30uur stond de Taxi klaar en heb ik Cindy uitgezwaaid. Erg jammer dat ze weg is, hadden het super gezellig samen. Deze avond ook nog een belletje van Peter gekregen. Hij vroeg naar het weeshuis en zei dat hij het echt heel vervelend voor mij vond en dat het hem speet. Hij zei dat ik niet meer naar het weeshuis hoef omdat er blijkbaar geen afspraken gemaakt kunnen worden. Peter kwam met een nieuw plan, er is namelijk een school hier in de buurt met als onderdeel een kinderopvang. Dat is ieder geval wat ik eruit haalde en daar zal ik morgen, als het goed is, naartoe worden gebracht. Ik ben erg benieuwd, ik vind het jammer dat het zo loopt aan de andere kant, de organisatie doet nu echt haar best voor mij.
Woensdagmiddag ben ik met Peter naar de school gereden, dit was gelukkig maar 10 minuten rijden vanaf het appartement. Ik had verwacht de directeur te ontmoeten maar in plaats daarvan kreeg ik hem aan de telefoon. Het was een vrij kort gesprek en het kwam erop neer dat ik vrijdag kon beginnen samen met Gabriel, de vrouw uit Australie. Ik heb Peter nog wel even duidelijk laten weten dat ik hier niet ben om les te geven. Het zit zo ik zou eerst 12 weken lesgeven, maar omdat Activity International met een nieuw project kwam, dit project, heb ik mijn plan gewijzigd. Wat me tot nu toe een hoop extra geld heeft gekost en nog weinig heeft opgeleverd. Goed, na het korte bezoek aan de school (max. 10 minuten) ben ik naar Gianyar gereden. Volgens mij is het deze week de week van de dieren. Na de muizen van maandag, reed ik vandaag over een slang die de weg overkroop!!! Ben met Jeroen en Theresa meegeweest naar het weeshuis en heb daar tijd doorgebracht met de meiden. Tja kan ik in Denpasar niks doen, vragen ze hier nog steeds: Miss, class? En terwijl ik in de slaapkamer van de meiden zat miste ik er een paar zoals Sofi, Dita en Eni. Ik gevraagd en Sofi is op Java en komt binnenkort weer terug. Bij Dita en Eni is dat niet het geval, Dita is met haar moeder vertrokken naar een eiland naast Lombok en Eni woont nu op Lombok en ze zullen beide niet meer terugkeren naar het weeshuis. Ai, dat was even slikken. Natuurlijk heel fijn voor hun want ze zullen daar een beter leven hebben dan is het weeshuis. Maar toch, dat ik niet echt gedag heb kunnen zeggen en dat ik ze nooit meer zal zien, daar draaide me maag toch wel een beetje van om en als ik heel eerlijk ben zou ik er zo om kunnen huilen.
Donderdag, eindelijk weer een blauwe lucht met zon. Al denken jullie waarschijnlijk dat dit standaard is, nou mooi niet. De afgelopen week was het alleen maar regen, wind en wolken. Vandaar dat ik ook even goed van de zon wilde genieten. Ik Zora een sms gestuurd of ze zin had om mee te gaan naar het zwembad. In Ubud is er namelijk een hotel waar je tegen een kleine vergoeding gebruik mag maken van het zwembad. Dit zag Zora gelukkig ook wel zitten. Na het zwembad hebben we nog wat geshopt en 's avonds hadden we ons 'farewell-dinner'. Aangezien de meeste van ons binnen nu en 2 weken Bali verlaten hadden we dit etentje gepland. Erg gezellig om weer met ze alle te zijn en ook nog wat herinneringen opgehaald. Oa. mijn zieke weekend op de gili's wat aankomend weekend alweer 10 weken geleden is.
Vrijdag ben ik de dag begonnen met een bezoek aan Ubud. Mijn scooter begon namelijk uit te vallen terwijl ik aan het rijden was en daar word natuurlijk niemand vrolijk van. Dus ik naar Pak Nyoman, de persoon bij wie ik mijn scooter huur en ik kreeg al snel een nieuwe. Nou en nieuw is die, rijdt als een tiet dus heel fijn. In de ochtend ben ik samen met Zora naar de rijstvelden van Ubud gereden. Deze waren, wat ik al had gehoord, inderdaad erg mooi. Wel wat te toeristisch wat het in mijn ogen dan weer wat lelijker maakt. Het is dan echt een kwestie van betalen, mooie foto´s schieten en weer wegwezen. Na de rijstvelden heb ik mijn was opgehaald in Klungkung. Waarom helemaal in Klungkung, nou zij maakt mijn kleding niet 10 maten kleiner zoals in Ubud het geval is. Na Klungkung terug naar het weeshuis in Gianyar want daar was het Fun Friday. Jeroen en Theresa hadden alle vrijwilligers uitgenodigd want we zouden samen met de oudere kinderen gaan koken. Ik kon helaas niet al te lang blijven want ik werd ´s avonds om 18.00uur verwacht op de school in Denpasar. Eenmaal bij de school werd ik vriendelijk ontvangen en wisten ze allemaal al mijn naam. Iets na 18en werd ik opgehaald door de leraar en liepen we naar het lokaal. De lessen duren anderhalf uur en het is voor mensen die hun Engels willen verbeteren. Het zijn dus geen verplichte lessen en de leeftijd ligt tussen de 18 t/m 30 jaar. Ik liep het lokaal binnen en daar zaten al tien studenten. Ik had verwacht dat de leerkracht les zou geven uit een boek en dat ik bij zou springen waar nodig is.. Maar nee ik werd op een stoel gezet voor in de klas, mocht over mijzelf en mijn land gaan vertellen en voordat ik het wist legte ik in mijn beste engels uit hoe het zorgsysteem werkt in Nederland. Dus.. niet de engelse les die ik verwacht had. Het is meer het voeren van gesprekken waardoor de studenten, hoop ik, wat engels meepikken en zo de taal beter gaan begrijpen. Een aantal studenten hadden veel vragen, andere zaten erbij alsof ze ieder moment in slaap konden vallen. Na 1,5uur was de les voorbij en ging de volgende. Deze klas telde wel één hele student maar opnieuw werd ik voor in de klas op de stoel geplaatst en mocht ik weer mijn riedeltje beginnen. Op het moment zelf dacht ik echt wat doe ik hier maar als ik er nu op terug kijk was het best grappig. Het is een leuke manier om zo wat meer over elkaars land te weten te komen. Ook de manier van reageren is af en toe grappig. Zo vragen ze gerust naar je salaris en was de lerares stom verbaasd dat ik geen vriend had. 'Why you dont have boyfriend? You're so beautiful'. Om 21.00 eindigt de les en zorgt het personeel van de school voor eten. Het eten heb ik meegenomen naar mijn kamer en heb daar op Theresa gewacht. We zouden namelijk met zijn alle nog een keertje gaan stappen in Kuta. Dus op de scooter, ik woon nu dichtbij Kuta, zijn we richting het chersonissos van Bali vertrokken. Kan niet anders zeggen dan dat ik een hele leuke avond heb gehad, veel dansjes gewaagd en ook nog heel slim de sleutel van mijn appartement verloren. Gelukkig werkt heilige antonius ook op Bali dus zo vond ik mijn sleutel terug bij de securityafdeling van de club.
Zaterdagochtend lag ik uiteindelijk half 6 in bed en was ik rond 10uur alweer klaar wakker. Het was tijd voor een uitstapje naar het noorden van Bali samen met Theresa. Vanaf Denpasar gezien is dat één rechte lijn omhoog. Het grootste gedeelte van de rit speelde zich af in de bergen en hier kwam ik echt ogen te kort. Je bevindt je midden tussen de rijstterrassen, kleine dorpjes en het ene uitzicht nog mooier dan het ander. Helaas niet overal foto's kunnen maken aangezien er op de meest populaire stop plekken, mijn minder geliefde apenvrienden zaten. Ik ben serieus na het slipper incident echt panisch voor die monsters. Na een rit van vier uur waren we aangekomen in Lovina. Een plaatst dat bekend staat om zijn zwarte stranden en dolfijnen spots. Onderweg bij het stoplicht raakte we aan de praat met een man en hij wist wel een goede homestay. Dus wij achter hem aangereden en het zag er inderdaad prima uit. En nog leuker onze buren waren twee Nederlandse meiden, Hedwig en Lauriane. Twee vriendinnen die samen op reis zijn en met wie we het leuk konden vinden. s' Avonds met zijn vieren uit eten geweest en daarna nog een drankje gedaan voor onze kamer. lk had het op twitter al vermeld, maar er zijn dingen in het leven die je liever niet weet. Zo vertelde de meiden(die hier al langer waren) dat de nacht voor ons, er in onze kamer een oude duitse man en een aziatische jongen hadden geslapen. Goed hier hoef ik gelukkig niet verder op in te gaan maar ik kreeg er de kriebels van en had dit liever niet willen weten. Gelukkig heb ik wel goed kunnen slapen en hebben we Hedwig en Lauriane zondag nog uitgezwaaid. Zondag wilden we een bezoek brengen aan de warmwaterbronnen en de watervallen. Helaas voelde Theresa een migraine opkomen en wilde ze eigenlijk zo snel mogelijk naar huis, aangezien ze met migraine geen scooter kan rijden. Dus wij terug gereden en onderweg gaf ze aan dat het beter ging en zijn we alsog bij de waterval gestopt. Hier heeft een gids ons rond geleid en ik moet zeggen het was erg mooi. Ik vond de waterval niet heel indrukwekkend maar het had wel wat. Zo willen we hier nog wel een keer terug komen om te zwemmen, het water is namelijk super schoon (en heel koud). Na de waterval terug gekeerd naar huis, Theresa naar Gianyar en ik naar Denpasar. Inmiddels al weer een tropisch buitje meegepakt dus als een verzopen kat aangekomen en direct genoten van een warme douche.
Inmiddels is het bij mij al bijna 12uur 's nachts en is het toch echt tijd om dit verhaal online te gooien. Ja mijn titel, always look on the bright side of life. Tuurlijk had ik dit project anders verwacht maar helaas het is niet zo. Ik ben benieuwd wat mij deze week te wachten staat. Ik zal 's avonds weer op de praatstoel belanden en 's ochtends hopelijk tijd door brengen met de kleinere kinderen. Ik zal er in ieder geval het beste van maken zodat ik eind deze week Denpasar met een goed en voldaan gevoel kan verlaten.
Voor jullie, geniet van jullie zondag! Ik duik mijn bed in.
Heel veel liefs,
Lies
Bedankt voor de reacties op afgelopen verslagen, blijft leuk om te lezen! Hieronder mijn belevenissen van de afgelopen 1,5 week.
Donderdagochtend (3jan) ben ik met positieve ingeving alleen naar het weeshuis vertrokken. Aangekomen bij het weeshuis werd mij al snel verteld dat de kinderen naar school zijn. Dus toen kon ik weer vrolijk terug rijden, één uur voor Jan *** door het drukke denpasar gereden. Ik meteen Peter een berichtje gestuurd, ik moet het nu in de namiddag proberen. Dus aankomende maandag zal ik aan het eind van de dag naar het weeshuis gaan om te kijken of ik dan wat voor hun kan betekenen. Vind het wel jammer dat het allemaal zo moeizaam gaat maargoed ik kijk het volgende week nog even aan en anders zit ik er echt aan te denken om één week eerder te stoppen en gewoon lekker les te geven in het weeshuis in Gianyar. Donderdag in de namiddag kwam Cindy. We hadden een hoop bij te praten en 's avonds hebben we lekker bij de Mac Donalds gegeten.
Vrijdag zijn Cindy en ik rond 12uur naar Klungkung vertrokken. Als ik hier weer rijd voelt het toch echt wel als thuis. Ik heb Cindy de school laten zien en de plek waar ik de eerste zes weken heb gewoond. Ook had ik een afspraak met een van de leerkrachten, ik moet nog steeds mijn certificaat krijgen en ik mag een schilderij uitkiezen dat is gemaakt door de kinderen. Een super mooi en leuk aandenken. Vervolgens zijn we doorgereden naar Eva's huis waar ik Petra na een maand weer zag, erg leuk. De rest van de dag hebben we rustig aan gedaan en hebben in de avond weer lekker gegeten bij de nightmarket. Ook weer de nodige dvd's aangeschaft, dat begint nu een beetje een tik te worden.
Zaterdag wilden we eigenlijk naar het strand maar het weer werkte helaas niet mee. In de middag zijn we naar Klungkung gereden en kwam ik op het idee om iets creatiefs te doen. Zo ben ik met Petra naar de supermarkt gereden en hebben we papier gehaald, verf en wasco. En zo hebben we de hele middag lekker rustig geverfd en getekend. Theresa heeft twee portretten van mij gemaakt, echt heel mooi. Al vindt ze zelf van niet, echt een tut! Zondag ben ik vroeg naar Klungkung vertrokken want Cindy kreeg haar bodymassage. Deze massage kreeg ze van dezelfde vrouw die mij gemasseerd had op oudjaars avond. En terwijl Cindy haar massage kreeg werd de verleiding toch wel heel groot om zelf ook nog een keer te gaan en ja dat heb ik dan ook maar gedaan. ´s Middags zijn we naar Ubud gereden en hebben Theresa en Cindy zich uitgeleefd op de Ubud market. Ik heb me deze keer alleen beperkt tot het kopen van cadeautjes voor anderen. Zondag in de namiddag zijn we weer terug gereden naar Denpasar en hebben we ´s avonds een hapje gegeten in Sanur. Bij thuiskomst heb ik kennis gemaakt met een nieuwe vrijwilliger hier. Een vrouw uit Australie die hier twee weken is en les zal geven op de school. Ze is erg vriendelijk en zij vond het ook vreemd dat we hier maar met zo weinig zijn.
Maandagochtend(7jan) ben ik weer naar Rani gereden in Nusa Dua. Aangezien zij en nick samen drie koffers delen kwam ik maar al te graag alvast wat spullen brengen. Echt zo fijn dat ik nu weet dat een deel van mijn spullen nu al veilig in Nederland is, zoals souveniertjes en kleding dat ik niet meer draag of nooit gedragen heb. Dit had echt nooit in mijn backpack gepast. Aan het eind van de dag nog een sms van Rani gekregen waarin stond dat alle koffers 26 KG wogen, oeps. Na Nusa Dua ben ik nog even met Cindy naar het strand geweest en ben daarna door gegaan naar het weeshuis. Ja de namiddag, het meest drukke moment van de dag wat verkeer betreft. Ik stond dan ook lekker vast en tot overmaat van ramp had de man op de scooter voor mij een plastic bak in zijn hand met daarin 30 kleine kroelende muizen. In mijn hoofd zag ik het al gebeuren, één keer te hard remmen en ik rijd verder met tien van die krengen in me gezicht. Niet gebeurd, gelukkig. Eenmaal bij het weeshuis aangekomen waren er wel kinderen maar vertelde de eigenaar dat ik vandaag niks kon doen. Nou wat een verrassing, de kinderen zouden namelijk ergens heen gaan en ik kwam er niet echt uit wat de bestemming was. Maar zo brutaal als ik was,gevraagd of ik mee mocht. Er was nog plek in de auto dus met drie auto´s richting, voor mij, bestemming onbekend. In de auto zat ook een meisje dat liever thuis bleef, ze heeft werkelijk de hele rit heel Denpasar bij elkaar gegild. Tien (lange) minuten later kwamen we aan bij een versierd huis waar met grote letters stond: Happy Birthday. Wat bleek, het ging om een kinderfeestje. Nou best geinig en hartstikke leuk voor die kinderen. Het vieren van de verjaardag gaat redelijk hetzelfde als hier in Nederland. Er worden liedjes gezongen, kaarsjes uitgeblazen, taart gegeten en cadeau's gegeven. Aan het eind kreeg ik nog een tas mee met daarin veel eten en wat cadeautjes. Terug naar Denpasar stormde het als een gek en stond ik weer fijn in de file. Durfte ik eerst niet eens scooter te rijden, rij ik nu toch als de gemiddelde Balinees. Dat wil zeggen over de stoep, dwars door het (regen)water en kris kras tussen de auto's. Eenmaal thuis gekomen was ik er even klaar mee. Weer geen bezoek aan het weeshuis waar ik op hoopte. Werd ook nog gebeld door iemand anders van de organisatie, dat ze hadden gehoord van mijn problemen maar dat ze echt hun best doen en dat ze net beginnen en of ik daar begrip voor kan hebben. Uh ja ik wil best begrip hebben maar dat ze net beginnen is niet mijn 'probleem'. Ik heb Yvette meteen een e-mail gestuurd, Yvette is mijn coordinator vanuit Nederland en bij haar kan ik altijd terecht. Op dit moment zit ik er namelijk echt over na te denken om mijn spullen te pakken en terug te gaan naar Gianyar. Maar ik zal eerst Yvette haar e-mail afwachten met daarin hopelijk advies. Ook wil ik weten waar mijn geld precies heen gaat want ja schrik niet, voor deze vijf weken heb ik maarliefst 2000euro betaald.
Dinsdagochtend de dag begonnen met een belletje van Peter. Hij had met iemand van het weeshuis gesproken en kwam met de volgende informatie. Helpen met koken zou niet lukken want dat gebeurt al om 4 uur ´s ochtends en de kinderen gaan in de avond pas aan hun huiswerk. Goed voordat ik weer naar het weeshuis ging heb ik nog wat in mijn kamer gerommeld en een goede daad gedaan. Hier in het appartement werken namelijk twee jongens, ik gok dat ze rond de 16/17 zijn en ze zijn altijd erg vriendelijk. Ze doen iedere ochtend de afwas, dweilen de gang(drogen deze niet altijd waardoor ik laatst op me smoel ging), openen het hek als je weg gaat en verder zitten ze de hele dag beneden. Ik heb best met ze te doen want ze zijn hier echt dag en nacht. En laatst toen ik 's avonds terug liep naar mijn kamer zag ik dat ze beneden in het kantoortje met ze tweeen op een dun matrasje slapen. Nou daar schrok ik echt wel van, ik vond het zo triest. Er staan hier zoveel kamers leeg, waarom laat de eigenaar ze niet daar slapen? Die man loopt hier ook de hele dag rond en die doet echt niks. Goed, vandaag had ik ze een paar keer om hulp gevraagd. En terwijl ze mijn bed aan het verschonen waren vond ik het tijd om ze een extra'tje te geven dus heb ik ze beide 100 000 rupiah gegeven. Dat is zo'n 8/9euro per persoon, iets wat ik kan missen maar aan hun reacties te zien voor hun veel geld. Ik hoop echt dat ze er wat leuks van doen en ik heb het expres gegeven op het moment dat de eigenaar niet in de buurt was. Straks stopt hij het nog in eigen zak. Na een kort bezoekje aan Sanur met Cindy ben ik weer naar het weeshuis gereden. Ik kwam aan rond een uurtje of 15u en jawel geen kinderen. Cynthia, de vrouw van het weeshuis, vertelde dat de kinderen vandaag tot 17u op school zaten ivm een extra les. Ieder geval dat is wat ik eruit haalde. Ik merkte wel dat ze het vervelend vond dat ik weer voor niks kwam. Ik heb me nummer gegegeven en gevraagd of ze mij de tijd kon smsen dat er wel kinderen zijn voor de volgende dag. Terug gereden naar het appartement, Peter gesmst/Yvette gemaild en daarna lekker met Cindy uiteten geweest in ons favoriete tentje. Om 20.30uur stond de Taxi klaar en heb ik Cindy uitgezwaaid. Erg jammer dat ze weg is, hadden het super gezellig samen. Deze avond ook nog een belletje van Peter gekregen. Hij vroeg naar het weeshuis en zei dat hij het echt heel vervelend voor mij vond en dat het hem speet. Hij zei dat ik niet meer naar het weeshuis hoef omdat er blijkbaar geen afspraken gemaakt kunnen worden. Peter kwam met een nieuw plan, er is namelijk een school hier in de buurt met als onderdeel een kinderopvang. Dat is ieder geval wat ik eruit haalde en daar zal ik morgen, als het goed is, naartoe worden gebracht. Ik ben erg benieuwd, ik vind het jammer dat het zo loopt aan de andere kant, de organisatie doet nu echt haar best voor mij.
Woensdagmiddag ben ik met Peter naar de school gereden, dit was gelukkig maar 10 minuten rijden vanaf het appartement. Ik had verwacht de directeur te ontmoeten maar in plaats daarvan kreeg ik hem aan de telefoon. Het was een vrij kort gesprek en het kwam erop neer dat ik vrijdag kon beginnen samen met Gabriel, de vrouw uit Australie. Ik heb Peter nog wel even duidelijk laten weten dat ik hier niet ben om les te geven. Het zit zo ik zou eerst 12 weken lesgeven, maar omdat Activity International met een nieuw project kwam, dit project, heb ik mijn plan gewijzigd. Wat me tot nu toe een hoop extra geld heeft gekost en nog weinig heeft opgeleverd. Goed, na het korte bezoek aan de school (max. 10 minuten) ben ik naar Gianyar gereden. Volgens mij is het deze week de week van de dieren. Na de muizen van maandag, reed ik vandaag over een slang die de weg overkroop!!! Ben met Jeroen en Theresa meegeweest naar het weeshuis en heb daar tijd doorgebracht met de meiden. Tja kan ik in Denpasar niks doen, vragen ze hier nog steeds: Miss, class? En terwijl ik in de slaapkamer van de meiden zat miste ik er een paar zoals Sofi, Dita en Eni. Ik gevraagd en Sofi is op Java en komt binnenkort weer terug. Bij Dita en Eni is dat niet het geval, Dita is met haar moeder vertrokken naar een eiland naast Lombok en Eni woont nu op Lombok en ze zullen beide niet meer terugkeren naar het weeshuis. Ai, dat was even slikken. Natuurlijk heel fijn voor hun want ze zullen daar een beter leven hebben dan is het weeshuis. Maar toch, dat ik niet echt gedag heb kunnen zeggen en dat ik ze nooit meer zal zien, daar draaide me maag toch wel een beetje van om en als ik heel eerlijk ben zou ik er zo om kunnen huilen.
Donderdag, eindelijk weer een blauwe lucht met zon. Al denken jullie waarschijnlijk dat dit standaard is, nou mooi niet. De afgelopen week was het alleen maar regen, wind en wolken. Vandaar dat ik ook even goed van de zon wilde genieten. Ik Zora een sms gestuurd of ze zin had om mee te gaan naar het zwembad. In Ubud is er namelijk een hotel waar je tegen een kleine vergoeding gebruik mag maken van het zwembad. Dit zag Zora gelukkig ook wel zitten. Na het zwembad hebben we nog wat geshopt en 's avonds hadden we ons 'farewell-dinner'. Aangezien de meeste van ons binnen nu en 2 weken Bali verlaten hadden we dit etentje gepland. Erg gezellig om weer met ze alle te zijn en ook nog wat herinneringen opgehaald. Oa. mijn zieke weekend op de gili's wat aankomend weekend alweer 10 weken geleden is.
Vrijdag ben ik de dag begonnen met een bezoek aan Ubud. Mijn scooter begon namelijk uit te vallen terwijl ik aan het rijden was en daar word natuurlijk niemand vrolijk van. Dus ik naar Pak Nyoman, de persoon bij wie ik mijn scooter huur en ik kreeg al snel een nieuwe. Nou en nieuw is die, rijdt als een tiet dus heel fijn. In de ochtend ben ik samen met Zora naar de rijstvelden van Ubud gereden. Deze waren, wat ik al had gehoord, inderdaad erg mooi. Wel wat te toeristisch wat het in mijn ogen dan weer wat lelijker maakt. Het is dan echt een kwestie van betalen, mooie foto´s schieten en weer wegwezen. Na de rijstvelden heb ik mijn was opgehaald in Klungkung. Waarom helemaal in Klungkung, nou zij maakt mijn kleding niet 10 maten kleiner zoals in Ubud het geval is. Na Klungkung terug naar het weeshuis in Gianyar want daar was het Fun Friday. Jeroen en Theresa hadden alle vrijwilligers uitgenodigd want we zouden samen met de oudere kinderen gaan koken. Ik kon helaas niet al te lang blijven want ik werd ´s avonds om 18.00uur verwacht op de school in Denpasar. Eenmaal bij de school werd ik vriendelijk ontvangen en wisten ze allemaal al mijn naam. Iets na 18en werd ik opgehaald door de leraar en liepen we naar het lokaal. De lessen duren anderhalf uur en het is voor mensen die hun Engels willen verbeteren. Het zijn dus geen verplichte lessen en de leeftijd ligt tussen de 18 t/m 30 jaar. Ik liep het lokaal binnen en daar zaten al tien studenten. Ik had verwacht dat de leerkracht les zou geven uit een boek en dat ik bij zou springen waar nodig is.. Maar nee ik werd op een stoel gezet voor in de klas, mocht over mijzelf en mijn land gaan vertellen en voordat ik het wist legte ik in mijn beste engels uit hoe het zorgsysteem werkt in Nederland. Dus.. niet de engelse les die ik verwacht had. Het is meer het voeren van gesprekken waardoor de studenten, hoop ik, wat engels meepikken en zo de taal beter gaan begrijpen. Een aantal studenten hadden veel vragen, andere zaten erbij alsof ze ieder moment in slaap konden vallen. Na 1,5uur was de les voorbij en ging de volgende. Deze klas telde wel één hele student maar opnieuw werd ik voor in de klas op de stoel geplaatst en mocht ik weer mijn riedeltje beginnen. Op het moment zelf dacht ik echt wat doe ik hier maar als ik er nu op terug kijk was het best grappig. Het is een leuke manier om zo wat meer over elkaars land te weten te komen. Ook de manier van reageren is af en toe grappig. Zo vragen ze gerust naar je salaris en was de lerares stom verbaasd dat ik geen vriend had. 'Why you dont have boyfriend? You're so beautiful'. Om 21.00 eindigt de les en zorgt het personeel van de school voor eten. Het eten heb ik meegenomen naar mijn kamer en heb daar op Theresa gewacht. We zouden namelijk met zijn alle nog een keertje gaan stappen in Kuta. Dus op de scooter, ik woon nu dichtbij Kuta, zijn we richting het chersonissos van Bali vertrokken. Kan niet anders zeggen dan dat ik een hele leuke avond heb gehad, veel dansjes gewaagd en ook nog heel slim de sleutel van mijn appartement verloren. Gelukkig werkt heilige antonius ook op Bali dus zo vond ik mijn sleutel terug bij de securityafdeling van de club.
Zaterdagochtend lag ik uiteindelijk half 6 in bed en was ik rond 10uur alweer klaar wakker. Het was tijd voor een uitstapje naar het noorden van Bali samen met Theresa. Vanaf Denpasar gezien is dat één rechte lijn omhoog. Het grootste gedeelte van de rit speelde zich af in de bergen en hier kwam ik echt ogen te kort. Je bevindt je midden tussen de rijstterrassen, kleine dorpjes en het ene uitzicht nog mooier dan het ander. Helaas niet overal foto's kunnen maken aangezien er op de meest populaire stop plekken, mijn minder geliefde apenvrienden zaten. Ik ben serieus na het slipper incident echt panisch voor die monsters. Na een rit van vier uur waren we aangekomen in Lovina. Een plaatst dat bekend staat om zijn zwarte stranden en dolfijnen spots. Onderweg bij het stoplicht raakte we aan de praat met een man en hij wist wel een goede homestay. Dus wij achter hem aangereden en het zag er inderdaad prima uit. En nog leuker onze buren waren twee Nederlandse meiden, Hedwig en Lauriane. Twee vriendinnen die samen op reis zijn en met wie we het leuk konden vinden. s' Avonds met zijn vieren uit eten geweest en daarna nog een drankje gedaan voor onze kamer. lk had het op twitter al vermeld, maar er zijn dingen in het leven die je liever niet weet. Zo vertelde de meiden(die hier al langer waren) dat de nacht voor ons, er in onze kamer een oude duitse man en een aziatische jongen hadden geslapen. Goed hier hoef ik gelukkig niet verder op in te gaan maar ik kreeg er de kriebels van en had dit liever niet willen weten. Gelukkig heb ik wel goed kunnen slapen en hebben we Hedwig en Lauriane zondag nog uitgezwaaid. Zondag wilden we een bezoek brengen aan de warmwaterbronnen en de watervallen. Helaas voelde Theresa een migraine opkomen en wilde ze eigenlijk zo snel mogelijk naar huis, aangezien ze met migraine geen scooter kan rijden. Dus wij terug gereden en onderweg gaf ze aan dat het beter ging en zijn we alsog bij de waterval gestopt. Hier heeft een gids ons rond geleid en ik moet zeggen het was erg mooi. Ik vond de waterval niet heel indrukwekkend maar het had wel wat. Zo willen we hier nog wel een keer terug komen om te zwemmen, het water is namelijk super schoon (en heel koud). Na de waterval terug gekeerd naar huis, Theresa naar Gianyar en ik naar Denpasar. Inmiddels al weer een tropisch buitje meegepakt dus als een verzopen kat aangekomen en direct genoten van een warme douche.
Inmiddels is het bij mij al bijna 12uur 's nachts en is het toch echt tijd om dit verhaal online te gooien. Ja mijn titel, always look on the bright side of life. Tuurlijk had ik dit project anders verwacht maar helaas het is niet zo. Ik ben benieuwd wat mij deze week te wachten staat. Ik zal 's avonds weer op de praatstoel belanden en 's ochtends hopelijk tijd door brengen met de kleinere kinderen. Ik zal er in ieder geval het beste van maken zodat ik eind deze week Denpasar met een goed en voldaan gevoel kan verlaten.
Voor jullie, geniet van jullie zondag! Ik duik mijn bed in.
Heel veel liefs,
Lies
-
13 Januari 2013 - 17:38
Eva:
Hi Lies,
Wat leuk weer een verhaal! Wat jammer dat het zo moeizaam gaat het met weeshuis, maar gelukkig doen ze er nu wel alles aan. Het wordt vast ontzettend leuk met de kleine kinderen.
Haha dat verhaal met die muizen, iell.. en dan nog een slang!
En dat je daar je sleutel kwijt raakt.. maar gelukkig weer gevonden.
Geniet Lies! x -
13 Januari 2013 - 17:44
Mamma:
hoi Lies,
Wat een verhaal weer! Ik kan je niet vertellen hoe trots ik ben op alles wat je doet , je positieve inzet en je doorzettingsvermogen.
Geweldig dat wij sinds vanmorgen ook kunnen bellen dus ik heb je al verteld dat ik ook yvette gebeld heb. Ze zitten er inderdaad ook mee en , zoals jij zelf ook aangeeft , doet ze alles om je te helpen . Maar dat je geld terug moet krijgen is één ding wat zeker is.
Ik denk dat Yvette ook wel haar best hiervoor doet en dat dat goed gaat komen . Op mij maakte zij een oprechte indruk. Maar nogmaals ....klasse dat het zo hebt aangepakt en tot het eind doorzet.
Ik schrok ervan dat die kindjes weg zijn . Er is een meisje waar ik een beetje verliefd op ben en volgens mij is dat er één die nu weg is. Ik kan mij voorstellen dat je het hier moeilijk mee hebt.
En dan die muizen en die slang....ik kan mij je angst voorstellen ...moet er niet aan denken!!!
Als ik lees van die oude Duitser kan ik alleen maar woest worden ...te walgelijk voor woorden.!!!!
Ik ben ontzettend blij dat je weer een "maatje"hebt in je appartement. Alleen is ook maar alleen.
Nog één week en dan ga je reizen!! Weer een spannend avontuur wat jij zeker helemaal gaaf gaat vinden .
Ben enorm blij dat je nu over de helft bent...begin er nu al naartoe te leven je weer lekker te kunnen knuffelen!!!!
Dikke kus mama -
13 Januari 2013 - 18:31
Lins:
Heej lieve Lies,
Wat was het fijn dat ik even met je kon skypen. Zo leuk om je even te spreken en je in reallife te zien.
Echt super leuk! Wat k*t ook van dat stomme geklungel bij dat weeshuis. Maar wel super fijn dat er nu wel actie op wordt ondernomen. (mag ook wel want je was er achtelijk veel geld voor kwijt) Ben ook erg blij dat je zulke leuke vrienden hebt daar. Dat is zo leuk om te lezen. Ik denk dat je daar heel veel mensen mee gerust stelt.
Ben heel erg benieuwd naar je verhalen tijdens je reis. Denk dat je daar heel erg zelfstandig van wordt. (alsof je dat niet al was) maar nu wordt t zonder alle luxe dingen enz. Ben heel benieuwd.
Lieve lies heel veel succes komende week! En I'll stay tuned!!!
Dikke kus ♥ Lins -
13 Januari 2013 - 20:00
Miriam:
Hoi Lies,
Wat een geweldig verhaal weer. Super wat jij allemaal mee maakt. Heel vervelend dat ze je in het weeshuis zo laten zitten, maar gelukkig heb je al weer andere werkzaamheden gekregen.
Ik zou je graag willen zien crossen op je scooter. Ik geloof direct dat je de Balinese gewoonten hierbij al over hebt genomen. Denk alleen niet dat ik achterop zou willen zitten. Haha!
Lovina, ach zo gaaf daar. We hebben daar zo genoten. Zijn er met 2 nachten ook veel te kort geweest naar onze zin. Prachtig gesnorkeld daar en de beroemde dolfijnen gespot :-)
Wat zul jij het allemaal gaan missen daar, maar je kunt altijd weer een keertje terug gaan. Eeenmaal een Bali geweest blijf je gewoon heimwee (galau) hebben, daar weet ik alles van.
Zometeen lekker rondreizen. Ga je nu ook nog naar Vietnam? Ook zo'n geweldig land met zulke lieve mensen.
Geniet er nog maar lekker van Lies.
Dikke kus Miriam -
13 Januari 2013 - 21:18
Jet:
Dushi! Was super leuk even te skypen, jammer van de verbinding waardoor ik voornamelijk Ankie zag (ja Myrth, Ankie's back).
Echt balen dat het allemaal zo rot geregeld is.. Hopelijk kunnen ze er idd wat aan doen, zeker als je er zoveel geld voor betaald hebt idd!
Haha ik vind Antonius echt een toffe gast! Jammer dat we 'm nooit in levende lijve zien, hij heeft ons al meerdere malen bijgestaan!
Back in Holland kun je wel m'n scootmobiel lenen hoor, die zal je wel gaan missen!
Spreek je snel dush! Nog een weekje en dan alweer reizen.. Wow wat gaat de tijd snel.
Geniet stalagtiet! <3 lobi -
14 Januari 2013 - 13:17
Maureen Duijn:
Hoi Lisa, jeetje wat een avonturen weer, en op zijn zachts gezegd vervelend met dat weeshuis. Jij hebt ook hard moeten werken om het geld bij elkaar te sparen, en dan wordt er op zo'n manier mee omgesprongen. Ik hoop echt dat je wat geld terug krijgt. Zie dat dan maar weer als een startkapitaal voor latere reizen.
Oh die muizen, moet er niet aan denken, en die slang. Het ergste is dan nog van die Duitser met een jonge jongen. Idd t walgelijk voor woorden.
Nog een weekje Bali en dan reizen.
Geniet van Bali hou je taai en tot het volgende verslag.
Dikke kus van hier.
Groetjes Maureen. -
14 Januari 2013 - 17:10
Cindy:
Lies, wat een verhaal zeg! Leuk dat je het met Cindy zo gezellig gehad hebt :) Ik geloof dat zij het ook erg leuk vond met jou. Het noorden klinkt wel erg goed ook, moet ik zeggen. Geniet nog eventjes van Bali, want het duurt niet lang meer voor je gaat reizen. Veel liefs vanuit Sumatra, dat ook echt de moeite waard is. En gevaarlijk? JA. Vandaag hebben we doodsangsten uitgestaan in de taxi; ik ben blij dat we nog leven... X -
14 Januari 2013 - 21:27
Charlotte:
Balisa!
Wat een heerlijk (..superlang) verhaal weer! Jammer dat het project niet zo liep :( Gelukkig mag je nu af en toe op de praat stoel hahah. Proud op je creativiteit gurl. Heerlijke ingevingen heb je toch weer.
Je hebt zo te lezen opnieuw een top weekend gehad. Gezellig met die andere meiden!!
Ik mis t partyen met jou mennnnn.
Ik ga NU je foto's bekijken want daar geniet ik net zo van :')
Beeeggg hug!
<3
-
14 Januari 2013 - 21:32
Charlotte:
o.a het partyen dus, ik mis je in je geheel hoor, vind het nou wel erg lang duren....:(X! -
15 Januari 2013 - 17:57
Liz:
Ja hallo. Een wat slomere reactie dan je normaal van me gewend ben, ekskuuse mwa, dat is sorry in het Frans. Wat een gekut met dat weehuis. Klinkt gek, maar je eerste ingeving klopte gewoon, toen was het al vaag. Wel lief van Yvette (mag ik Yvette zeggen? Vast wel. En anders pech) dat ze haar best voor je doet. Ik hoop dat je wat geld terug kan krijgen. Al is t alleen maar omdat jij een van d grootste liefhebbers bent van financiele meevallers die ik ken. Ah, het Chersonissos van Bali. Ik wil daar pardie machen jaaa. En ik wil ook in een waterval zwemmen en door rijstvelden scooteren! Ookal zit er dan een man voor je met muizen, of kruipt er een slang over de weg.. Oke laat maar, die muizen zou ik echt niet trekken. Jammer dat die meiden in t weeshuis weg waren, snap dat je ze nog even had willen knuffelen. Maar ze zijn ongetwijfeld op een goeie plek nu, bij hun mama's, om een eigen leven op te bouwen, waarin ze de lessen van juf Lisa niet snel kunnen vergeten. Cantik toch?
En nu is t alweer tijd voor je nieuwe avontuur. Lieve schat, ik hoop dat je ons op je asian travel project ook op de hoogte houdt van je belevenissen (wow dit is echt de eerste keer in mn leven dat ik t woord belevenissen gebruik.) geniet geniet geniet! Lobi xxx -
15 Januari 2013 - 23:39
Papa:
hoi meissie,
inderdaad vervelend dat dat weeshuisproject niet dat heeft gebracht wat je ervan zou verwachten. is niet leuk en dan druk ik me nog zachtjes uit, maar gelukkig kon je je energie en enthousiasme kwijt in een ander projectje.
je bent inmiddels balinees met de balinezen, je bent al helemaal ingeburgerd, maar bedenk wel dat als je hier met een scootertje straks hoofddorp onveilig gaat maken, het not done is over stoepjes te rijden. je hebt zo een bon in ons kikkerland.
aan de ene kant jammer dat een aantal meisjes niet meer in het weeshuis zijn, maar bedenk dat ze nu ergens een thuis hebben gevonden, en dat is altijd nog de meest aangewezen plek om op te groeien.
je vrijwilligerswerk zit er bijna op. je kunt daar met een goed gevoel op terug kijken lies, je hebt in die periode zoveel vriendschappen opgebouwd, daar kun je nog heel lang op teren.
een nieuw avontuur wacht, het backpacken met je belgische vrienden. het zijn mooie landen die je aandoet. geniet ervan. je zult ongetwijfeld weer veel ervaringen opdoen, die je met ons zult delen middels je blogs en foto's.
ps. zal je zondag op de hoogte houden van f'noord -ajax
liefs papa -
16 Januari 2013 - 22:05
Ineke En Rob:
Hoi Lisa
We hebben met veel plezier weer je verslag gelezen en aansluitend de foto's bekeken.
Wat jammer dat je zo'n slechte communicatie met de organisatie hebt
Zeker nu het einde nadert wil je het met een goed gevoel afsluiten.
Vreselijk jammer dat er een aantal kinderen zijn die niet meer terug komen in het weeshuis maar aan de andere kant kun je jezelf troosten met het feit dat ze het waarschijnlijk beter krijgen dan ze het tot nu toe gehad hebben en dat lijkt ons een grote troost. Je staat weer aan het begin van een nieuw avontuur en hopen voor je dat de landen die je gaat bezoeken je veel voldoening en plezier zullen geven.
We hopen dat je het de komende week goed kunt afsluiten waardoor je met frisse moed met je reisgenoten het nieuwe avontuur tegemoet kunt gaan.
Groetjes en succes Ineke en Rob -
17 Januari 2013 - 10:53
Daan:
Hi lieverd,
Eindelijk heb ik de tijd en een goede internet verbinding gevonden om je blogs weer te lezen!
Wauw wat een geweldige verhalen zeg! Om maar even op dit blog te reageren.. Wat kut dat het allemaal zo traag en vaag geregeld is. Inderdaad niet jou probleem en begrip heb je volgens mij al vaak getoond. Je hebt er veel voor betaald dus dat morten ze maar even voor je gaan fixen! Maar dat komt met hulp vanuit NL wel goed denk ik! Gelukkig kunnen we soms ff whatsuppen waardoor we een beetje van elkaars reis op de hoogte blijven.. Maar wauw wat zit je in een prachtige omgeving! Sommige dingen zijn soms bijna te mooi om waard te zijn he! Wat betreft de wildlife.. Wij zijn hier ook niet zulke helden hoor, slangen, spinnen, krokodillen etc.. Wat dat betreft kiezen we liever voor wat mieren in NL! Lieverd ga nog lekker genieten en geniet van je laatste weekje voordat je de rest van azie gaat ontdekken! Je weet dat ik heel trots op je ben en dat ik het geweldig voor je vindt! Heel veel liefs en tot snel xxxx love u -
17 Januari 2013 - 22:58
Saskia:
Hoi lieve Lisa,
Wat een verhaal weer! Wat een onvoorstelbaar geduld heb jij zèg met het weeshuis. Wel jammer dat het zo gelopen is. -
17 Januari 2013 - 23:13
Saskia:
Nou , zit ik vanaf mijn mobiel een heel verhaal te typen, worden er maar 2 regels verzonden. ff kijken of ik nog weet wat ik geschreven had :)
Ook jammer dat een aantal van de meisjes uit je vertrouwde weeshuis weg waren. Vooral bij Eni dacht ik echt.....ah wat janmer dat je haar niet meer even hebt kunnen kunuffelen. Gelukkig voor haar en de andere meisjes dat zij niet meer in een weeshuis hoeven te leven. Eni zal jou nooit vergeten ( wie rijdt er voor een paracetamolletje een uur op een scooter heen en weer......LISA ! )
Nou meid, ik wens je veel sterkte met het afscheid nemen van je inmiddels, het als thuis voelende , Bali !
Een nieuw avontuur wacht, rondreizen door Azië. Ik ben blij dat je het niet alleen gaat doen maar met je plezante vrienden !
Heeeeel veel plezier,we kijken uit naar je verhalen !!!!
Dikke XXXXXXX Saskia -
19 Januari 2013 - 10:58
Marsie:
Liesy!
Wat een verhaal weer! Ik geniet er weer helemaal van!
Maar idd zeg wat balen dat het zo slecht geregeld is! Fijn dat er nu iig een oplossing gevonden is. En ik vind het ook echt hylarisch dat je in het Chersonissos van Bali bent wezen stappen!
En nu gaat je rondreis al bijna van start! Super leuk!
Ben heel erg benieuwd wat je allemaal gaat meemaken en hoe je dit allemaal gaat vinden!
Hier alles goed hoor, ben druk met de studie en hoop afgestudeerd te zijn als je terug komt, ik zeg dus dubbel reden voor een feestje! Eet dus maar niet teveel taartjes zonder mij ;)!
Heel veel genieten en een dikke kus voor jou! -
19 Januari 2013 - 11:41
Agnes :
Hoi Lisa,
Wat heb je weer leuk geschreven! Wanneer komt je boek uit?:-)
Wel jammer van de perikelen in het weeshuis. Dat had je je wel anders voorgesteld natuurlijk.
Gelukkig maak je wel heel veel mooie dingen mee.
Wat wij slechts op tv zien, zie jij in het echt, super zeg!
Genieten maar!! Een prachtige rondreis gewenst Lisa.
Groetjes, Louis en Agnes
-
19 Januari 2013 - 14:31
Kimberley:
Hi Lies!
Wat maak je veel mee! Echt heel erg leuk om al die verhalen te lezen over je avonturen!
En wat gaat de tijd snel zeg!
Heel veel plezier daar en blijf schrijven:P
Liefs,
Kimberley -
21 Januari 2013 - 19:48
Hans:
Hoi Lies,
Gisteren ging bij Ajax letterlijk het dak eraf...
Nu ben ik zelf geen voetbalfan zoals je weet...maar al zappend (ook niet echt mijn ding...hahaha) zat ik zomaar rond een uur of 7 met 3-0 in de arena. Mama was al eerder naar huis gegaan vanwege de sneeuw. Heb vooral de laatste minuten op het puntje van mijn stoel gezeten...hopend dat het dak niet zou bezwijken. Na afloop de teleurstelling van de Feyenoorders en de trotse blikken van de Ajaxieden.
Het was niet de vreugde van mij (als vroegere Ajaxied...hahaha) maar de gedachte die ik kreeg dat dit voor jou misschien wel een teleurstelling zou zijn. Tegelijkertijd dacht ik aan de dingen die je in je leven nooit kan plannen en/of voorzien. Dat dak had niemand verwacht...net zoals jij nu in je 2e project ervaringen hebt opgedaan. Toch heb je er wat van geleerd !
Start where you are
Use what you have
Do what you can
Lies ik ben trots op je!
Liefs Hans xxx
-
04 Februari 2013 - 15:46
Muriël:
Shame on me, maar ik ben er nu goed voor gaan zitten & ga me weer helemaal bij lezen .. God wat voel ik me toch saai als ik jou heerlijke verhalen lees .. Hier gebeurt niet veel anders dan naar school gaan, werken, af en toe een drankje doen & hopen dat het niet weer gaat regenen .. Dus ja hoe lullig ook stiekem vind ik t wel geinig te lezen dat jij ook af & toe een buitje op je knar krijgt haha! Kan niet wachten tot je weer hier bent moppie .. Ben zo benieuwd naar hoe je alles in t live aan me gaat vertellen & laten zien!
Goed nu door naar t volgende verhaal <3.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
