Winter in Vietnam

Lieve lezers, (lieve allemaal werd zo saai)

Bedankt voor jullie lieve reacties op mijn vorige blog. Deed me erg goed om jullie lieve woorden te lezen. Dit blog is gelukkig weer wat vrolijker. Onze reis in Vietnam zijn we gestart in Ho Chi Min en zijn zo langs de kust naar boven afgereisd met als eindbestemming Hanoi. Even een weetje, de afstand tussen Ho Chi Minh en Hanoi is zo`n 1700km. Om nog even terug te komen op mijn contact met Aya. Ik heb haar sinds Cambodja meerdere keren een e-mail gestuurd maar helaas geen reactie gekregen. Ik ga er ook maar vanuit dat ik deze niet meer krijg en kan verder alleen maar hopen dat het goed met haar gaat.

Woensdag 6 Februari zijn we na een lange busrit van zo'n 13 uur aangekomen in Ho Chi Min, voormalig Saigon. Saigon dat ik alleen ken van de musical miss saigon, de liedjes zitten dan ook regelmatig in mijn hoofd. De dag begint helaas wat minder, we worden behoorlijk afgezet door onze taxi chauffeur. Eerst laat hij ons ergens geld wisselen, waar we veelste weinig geld krijgen en vervolgens op het moment dat hij ons wisselgeld moet geven, gaat hij er snel van door. Zo kost dit hele grapje ons zo'n 13 euro per persoon en komen we er later achter dat we deze afstand ook makkelijk hadden kunnen lopen. We komen aan bij ons hostel en delen daar een kamer met in totaal 6 man. Jeroen gaat de stad in om wat te eten en ik plof op bed. Wat best pijn deed gezien het matras de structuur had van een betonnen blok. Uiteindelijk val ik in slaap want dat was me in de bus natuurlijk niet gelukt. Rond de namiddag moet ik mezelf toch echt verplichten uit bed te gaan en opzoek te gaan naar een ontbijt. Ik ben nog steeds zo moe en als ik ook nog is zie dat al mijn spullen onder de tandpasta zitten(alles lekt altijd bij mij) ben ik er helemaal klaar mee. En begin ik me toch steeds meer af te vragen of dit reizen wel echt wat voor mij is. Eenmaal gedoucht loop ik met frisse moed de stad in. Gekkenhuis, overal mensen, alleen maar getoeter en de straat oversteken is met gevaar voor eigen leven. Ik ga op een terras zitten en loop daarna verder de stad in waar ik plots word tegen gehouden door een vrouw van een schoonheidssalon. Ach waarom ook niet denk ik, ik heb het verdiend (ik zoek graag excuses). Ik neem een voetmassage van een uur en laat daarna een frensch manicure zetten en zo heb ik voor 1 eurie een gezellig paar nieuwe tenen. Na de massage keer ik terug naar het hostel en ga ik met Jeroen een pizza eten. Tijdens het eten maken we een planning voor de komende weken. Dit vind ik fijn, naast mijn liefde voor plannen geeft het me ook rust.

Donderdag staat er weer een excursie op het programma. We gaan een bezoek brengen aan de tunnels van Chi Cho. Deze tunnels werden tijdens de Vietnam oorlog gebruikt door de Noord-Vietnamezen soldaten. We komen aan op het terrein waar ons wordt verteld dat er in totaal 200 km. aan tunnels is gegraven, echt bizar. De ingang van de tunnels waren natuurlijk verborgen en kregen wij te zien. We stonden in een soort bos toen onze gids wat bladeren opzij schoof en een deksel van de grond af haalde. Een andere man liet zich in het gat zakken en deed de deksel weer op zijn hoofd waarop de gids er weer wat bladeren over deed. Echt een raar idee om te weten dat die man nu onder de grond zat. Daarna was het onze beurt maar gezien ik nogal claustrofobisch ben aangelegd zag ik dit niet zitten. Naast de tunnels heb ik nog wat boobytraps gezien en werd er meer verteld over de technieken van de soldaten. Aan het eind van de tour kon je ook nog zelf door de tunnel kruipen, maar ook dit zag ik niet zitten. Met 20 man in zo'n kleine ruimte achter elkaar aankruipen, ik moet er niet aan denken. Als ik eerlijk ben vond ik de excursie wat tegenvallen, na de excursie is Jeroen nog naar het WAR museum geweest en ben ik de stad in gegaan. Het WAR museum scheen achteraf erg indrukwekkend te zijn geweest maar als ik sommige verhalen hoorde ben ik blij dat ik niet gegaan ben. Gezien ik regelmatig nog met Cambodja in mijn hoofd zit laat ik de geschiedenis van Vietnam even voor wat het is, al was deze natuurlijk net zo erg. Eenmaal in de stad trek ik wat foto's en ga ik daarna nog een keer terug voor de full body massage. En daar was dan eindelijk het moment dat er een aziaat over mijn rug liep. Ik weet niet wat ze deed maar al had ze een koprol gemaakt of een drie dubbele flikflak, het voelde allemaal fijn. In de avond pakken we de nachtbus naar Nha Trang. Wij netjes om 20.00uur verzameld, ging de bus pas om 22.00uur. Ook konden we geen slaapbus meer boeken en werd het dus een zitbus. Eenmaal in de bus zag je iedereen al geirriteerd een fatsoenlijke zithouding proberen te vinden. Zonder grap, de beenruimte is echt ver te zoeken en dit is dan ook het enige moment in mijn leven dat ik blij ben met mijn korte pootjes. Ook was er een fransman aanwezig die voor de nodige entertainment heeft gezorgd. Hij zat maar te zeuren en te zeuren en dat in het frans, niemand verstond hem, zeiden allemaal dat ze geen frans konden maar de man ging gerust verder. Vervolgens ging hij de touroffice bellen om verder te gaan met zijn klaagzang, in het frans. Wetende dat de meeste aziaten al geen engels kunnen dus laat staan frans. Ach van zo'n ellendige busreis word je ook wel weer melig. 

Vrijdag zijn we na zo'n lange 12 uur(de bus reed af en toe nog net niet achteruit) aangekomen in Nha Trang. Ik kijk mijn ogen uit, lange mooie witte stranden. Ik kon niet wachten mijn spullen te pakken en naar het strand te verhuizen. Niet dat ik ooit in Amerika ben geweest maar dit strand deed me echt denken aan een plek als Miami. Bij aankomst eerst de volgende bus geboekt en alvast opzoek gegaan naar een hostel, in verband met het chinees nieuw jaar zaten er al veel hostels vol. En ach anders hebben we altijd nog mijn bali onderbroeken waar we een paar tentstokken onder kunnen steken. De rest van het dag spenderen we aan het strand en 's avonds word ik heel blij gemaakt door mijn zusje die twee Beyonce kaartjes heeft kunnen regelen, whoehoe! Daarnaast had ik myrth een voor haar verjaardag een weekendje maastricht gegeven dus dit gebeurt nu allemaal in het zelfde weekend, ik heb er nu al zin in! En nee dit heeft geen donder met mijn reis te maken maar wilde het toch delen:-).

Zaterdag, Jeroen heeft voor vandaag een duiktrip staan dus ik heb de dag voor mijzelf alleen. Ik besluit vandaag te gebruik te maken van het zwembad, vlak bij het strand. Heerlijk een hele dag helemaal niks, beetje zonnen, beetje zwemmen, beetje eten en thats it. 's Avonds gaan we bij dezelfde tent uiteten en wordt er een drakenshow opgevoerd. We lopen daarna nog door de stad waar het al één gekkenhuis is. Overal verkoopt men ballonnen en wensen de mensen je een gelukkig nieuw jaar. Blijft een beetje gek maar wel leuk. Om 00.00uur lig ik al in mijn bed maar kan ik uit mijn raam nog meegenieten van het vuurwerk.

Voor zondag hebben we een tour geboekt, een boot die ons langs vier eilanden zal brengen. De tour valt een beetje tegen, de eilanden kun je of niet op of moet je voor betalen en daarnaast delen we de boot ook nog is met 40 andere chinezen/jappaners etc. Het is echt geen onaardig volk maar mijn hemel ik word af en toe echt schijtziek van hun fulltime extreem vrolijkheid en over het nemen van het aantal foto's nog maar te zwijgen. Na de tour relaxen we nog wat in het hotel en is het tijd voor de volgende bus. Deze nachtbus, MET BEDDEN, brengt ons naar Hoi An. Een stadje waar ik al veel goeds over heb gehoord. Eenmaal in de bus kan ik mijn benen heerlijk strekken en hoop ik snel in slaap te vallen. Dit gebeurt natuurlijk niet, de hele bus ligt te maffen en ik zit als enige rechtop omdat ik het idee heb dat de buschauffeur het gaspedaal in blijft drukken. Daarnaast barst ik van de koppijn en slingert de bus regelmatig van links naar rechts. Sorry voor mijn bus gezeur maar ik vind het echt helemaal niks.

Het is dan ook geen verrassing dat we eerder aankomen op onze bestemming en zo worden we (inmiddels maandag) om 5uur 's ochtends afgezet in Hoi An in de middle of nowwhere. Op dit soort momenten ben ik erg blij dat ik niet alleen reis. Na een kleine wandeling vinden we ons hotel waar we nog even moeten wachten. We halen ergens een ontbijtje en rond 7.30uur plof ik op bed en val ik in slaap. In de middag maakt Jeroen me wakker om te vragen of ik mee de stad in ga, ik heb nul energie dus ik besluit in bed te blijven. De rest van de dag is saai en sloom, ik blijf maar pijnstillers slikken maar het lijkt niet te helpen. In de avond lijkt het iets beters te gaan dus maak ik me klaar om de stad in te gaan. Wauw, dit is alles wat ik gehoopd had. Hoi An, de stad van de lampionnetjes, super schattig! Alle verschillende vormen, kleuren en dan ook nog is de lampionnen in het water. Het is werkelijkwaar een sprookje om te zien. 

Dinsdag verhuizen we naar ons nieuwe hotel en voel ik me nog steeds niet lekker. Het is niet dat ik echt ziek ben, het is meer vermoeidheid die samen gaat met hoofdpijn en misselijkheid. Heel soms denk ik eraan om eerder terug te gaan naar Bali, ik wil gewoon een thuis hebben. Dat is echt iets wat ik mis tijdens het reizen en ik bewonder de mensen die dit voor zo'n 6 maanden doen. Aan de andere kant, ik heb er al drie weken opzitten en het zijn er nog maar twee.. plus dat er nog heel veel mooie dingen op het programma staan. Nog even doorzetten Dutrieux. Dinsdag lig ik de hele dag op bed en is Jeroen in de stad om van alles te regelen qua tickets. Ik bof er maar mee dat hij alles regelt en van alles op de hoogte is, wat dat betreft hoef ik alleen maar te zeggen of ik het er mee eens ben ja of nee. In de avond gaan we opnieuw het stadje in, maar deze keer met een missie. Ik wil een lampion, het liefst twee of misschien wel drie. Ik weet niet wanneer ik op mezelf ga wonen maar ik kan jullie vertellen dat mijn inrichting een behoorlijke aziatische tint gaat krijge. Uiteindelijk slaag ik en ga ik vrolijk naar huis met drie kleine lampionnetjes. Toch vind ik het jammer dat ik Hoi An, wat voor mij Hoi Bed werd, niet bij daglicht heb kunnen zien.

Woensdagochtend worden we al vroeg opgehaald door de bus om door te rijden naar Hue. Voor deze paar uur hebben we een ligbus wat super relaxed is. In de bus word ik omringt door drie kleine aziatische meisjes, de een nog schattiger dan de ander. In het begin van de middag komen we aan naar Hue, een stadje waar we maar een paar uur hebben en wat citadels kunnen bezoeken. Citadels, ik ken het ook niet maar volgens Jeroen noem je het zo. We lopen rond om een plek te vinden waar we onze baggage kunnen dumpen maar dit lijkt niet te lukken. Uiteindelijk stel ik voor dat ik in een restaurant blijf met onze spullen zodat Jeroen de citadels kan bezoeken. Ik hoef dat niet perse te zien en daarnaast ben ik veelste moe om verder te wandelen. In het restaurant drink ik een thee'tje en eet ik de kleinste croissaint die ik ooit heb besteld. Ik lees wat uit mijn boek en begin daarna al snel met het maken van lijstjes, want ik houd van lijstjes. Zo vind ik het leuk dat ik zulke leuke spullen voor me kamer heb gekocht, word ik gelukkig van Bali maar ook van de slappe lach of chocola. En word ik soms moe van mezelf, met de nadruk op soms hoor ik vind mezelf verder best leuk. Na zo'n drie uur komt Jeroen weer terug en lopen we naar het treinstation waar we de trein naar Dong Hoi zullen pakken. De trein is niet echt proper maar dit maakt het ook wel weer gezellig. In de avond komen we aan en pakken we de taxi naar ons Hotel. Super schoon en hele vriendelijke mensen, die was ik eerlijk gezegd nog niet tegen gekomen hier in Vietnam. 

Donderdag staat er een tour op het programma waar ik erg naar uitkijk, dit is dan ook de reden dat we naar Dong Hoi zijn gekomen. Vandaag zullen we een bezoek brengen aan één van werelds grootste grotten. We hebben natuurlijk een gids en zijn met een groep van 11 man. En gezien ik nu de nodige excursies heb gedaan ben ik erachter gekomen dat je reizigers kunt verdelen over bepaalde categorien. Ik noem de fanatieke reiziger, deze reist alleen, is meestal een man en draagt voornamelijk bergschoenen en een dik vest. Daarnaast is zijn rugzak georganiseerd en is hij van alles op de hoogte. Hij is (te) spontaan, zoekt met iedereen contact in de groep en beschikt over een camera met verstelbare lens waar je bang van wordt. Naast de fanatiekeling heb je ook de vrienden groep reizigers, dragen vaak gympen ipv bergschoenen, hebben een gewone camera en zijn soms drukker met elkaar dan met de omgeving om hun heen. Dan houd je nog over de stelletjes en de reizigers die eigenlijk geen reizigers zijn maar het toch leuk doen. En die laatste dat ben ik dan. Goed de eerste grotten bezoeken we met een boot en vanaf het moment dat we de grotten invaren lijkt het alsof ik in een attractie van de Efteling ben beland. De grotten zijn waanzinnig en de gekleurde lichtspotjes maken het dan ook nog mooier. Helaas is mijn camera niet zo best in het donker dus de foto's kunnen wat tegenvallen. In de grotten stappen we twee keer uit om verder te wandelen, super mooi. Na de boottocht gaan we ergens lunchen, at ik op Bali met mijn handen zijn het hier de stokjes maar ik moet zeggen dit gaat me best goed af. Na de lunch vertrekken we naar de Paradise cave. Voordat we deze grotten in kunnen moeten we eerst 570 treden beklimmen. Hier zie ik eerst heel erg tegenop omdat ik na afgelopen dagen niet echt barst van de energie. Uiteindelijk is het goed te doen en wandelen we de grotten in. Opnieuw een Efteling beleving, ik zat echt te wachten op het moment dat er elfjes voorbij zouden komen vliegen of een boze draak. Na de grotten bezoeken we nog een ecotrail, we leggen een route af en lopen zo langs de rivier. Ik verbaas me over het feit hoe mooi ik de natuur vind, de kleine bruggetjes van bamboe, de watervalletjes en het super schone water. Ik geniet echt en zit dan ook aan het eind van de dag voldaan in de bus. Op de terugweg stapt er nog een haags stel in de bus waar we mee aan de praat raken, wat blijkt ze wonen op 3min afstand van Opa en Oma Versteegh. Its a small small world..(om in de Efteling sferen te blijven). s'Avonds pakken we de bus naar Han oi, onze eindbestemming in Vietnam. Om 19.45uur staan we al netjes klaar want de bus zou ons 20.15uur oppikken, was leuk geweest dit werd helaas 21.45uur. Er zijn nog precies twee plekken over in de bus en deze bevinden zich achterin. De plek lijkt er wat claustrofobisch uit te zien maar dit valt uiteindelijk mee. Ik slaap natuurlijk niet en uiteindelijk arriveren we om 5.30uur in Hanoi.

Inmiddels vrijdagochtend pakken we de taxi naar ons hotel waar we Ieventjes op onze kamer moeten wachten. De kamer ziet er toch wel anders uit dan de foto op het internet. Een van mijn bedpoten bestaat uit twee bakstenen, de deur van de badkamer valt zowat uitelkaar en al met al is het niet zo proper. Ik duik al snel mijn bed in en word in de middag wakker als Jeroen al is vertrokken. Ik loop wat rond in de stad en terwijl ik nog optimistisch in een tshirt loop is het toch wel erg koud. Even vergeten dat het hier winter is. Dus in plaats van terug te lopen naar het hotel voor een trui zie ik dit als perfect excuus om opzoek te gaan naar een nieuw vest. En deze vind ik, heerlijk om iets warms aan te hebben. Jullie zullen me voor gek verklaren maar ik vond deze kou ook wel weer iets hebben. Ik loop wat door de stad, drink een kopje thee op het terras en loop daarna weer terug naar het hotel omdat ik me weer niet goed begin te voelen. In de avond gaat het beter, dacht ik, en gaan we uit eten in een restaurant die ons wordt aangeraden in de Lonely planet(de bijbel voor reizigers). Ik bestel rijst, een salade en wat vlees en dit is niet de goedkoopste maaltijd. Het is super lekker maar ik krijg na een paar happen al niks meer weg. Ik heb gewoon geen eetlust en ik baal, ik hoop echt dat de Lisa met zeven magen snel terug komt.

Zaterdag slaap ik uit tot een uurtje of 12 en is Jeroen al begonnen met een stadswandeling. Rond 13.00uur ga ik opnieuw met mijn warme vest de stad in, deze keer met een missie ik wil een vlaggetje van Vietnam voor op mijn backpack. Omdat ik door een ontstoken teen geen schoenen kan dragen besluit ik sokken in mijn slippers te dragen. Ik vind het fijn dat ik erbij kan lopen zoals ik wil, ik vind het fijn dat ik al vier maanden make-up loos door het leven ga en niks aan mijn haar hoef te doen. Goed met de sokken in mijn slippers pas in volkomen in de Aziatische cultuur, had me een mondkapje gegeven en het feest was helemaal compleet. In de stad slaag ik al snel voor een vlaggetje en kijk ik in een cafe wat youtube filmpjes op me telefoon. Terug naar het hotel loop ik door een park waar veel gezinnen rondlopen en foto's maken(goh). De nieuwjaars gekte zit er nog goed in en het is eigenlijk best leuk om te zien. Even blijf ik staan en ga ik helemaal stuk om twee kleine meisjes die vrolijk door het bloemperkje wandelen en om de 5 seconden een nieuwe pose nemen. Naast de ouders zijn er dan ook een hoop andere mensen die hiervan een foto maken, waaronder ik. In de avond is mijn eetlust nog steeds niet wat het is geweest dus houd ik het bij een half stokbrood met boter. Ik pak mijn tas alvast in en kan niet wachten tot we dit smerige hotel verlaten.

Zondag worden we vroeg in de ochtend opgehaald voor onze tour naar Halong Bay. We zitten zo'n vier uur in de bus voordat we bij de haven arriveren. Daar worden we met een kleiner bootje naar onze cruise gebracht. Van de buitenkant niet super mooi maar van binnen echt niet verkeerd. Ik vind het sowieso leuk om is een keertje op een boot te slapen. We starten met een lunch en varen daarna verder. Wat Halong Bay zo mooi en daardoor populair maakt, zijn de rotsen die boven het zeewater uitsteken. Eenmaal tussen de rotsen gaan we met de kleine boot verder. We bezoeken de surprising cave waar onze gids allerlei rotsen laat zien die een dier zouden moeten voorstellen of iets anders. Ja, als je er lang naar kijkt dan zou het er inderdaad op kunnen lijken. De topper was nog wel de 'wijzende vinger', terwijl de gids hier serieus op in ging zag je iedereen denken aan iets anders, deze rots leek namelijk sprekend op het mannelijk geslachtsdeel. Na de grot zijn we door gevaren naar een plek waar we gingen kajakken. Ik voorin en Jeroen achterin. Wauw, dit was echt te gek. De rust, de grotten, de laaghangende wolken, en dan het kajakken. Het deed me even alle stomme momenten van afgelopen week vergeten. Na het kajakken zijn we terug gekeerd naar de boot waar ik al vroeg in slaap ben gevallen.

Maandag, dus vanochtend, hebben we op de boot ontbeten en gelunched en zijn daarna terug gekeerd naar de haven. Halong Bay was wel echt een perfecte afsluiting van Vietnam. Tijdens de tour hebben we een leuk stel uit Mexico leren kennen waar we zojuist mee uit eten zijn geweest. En niet zomaar een restaurant, nee dit was echt sjiek de friek. We kwamen aan bij het restaurant en ik had al direct spijt dat ik me niet even had omgekleed. In het restaurant zaten voornamelijk oude mensen, werd er piano gespeeld en werden onze stoelen zelfs aangeschoven. De bediening was extreem beleefd en ze lieten zelfs zien hoe we ons eten konden eten. En ja dit is echt niks voor mij, op dat soort momenten krijg ik echt de neiging om met stoelen te gaan gooien of een keiharde boer te laten. Goed ik heb me gedragen en heb voor een behoorlijk bedrag goed gegeten. Daarna hebben we nog een drankje gedaan in de stad en zit ik nu in het hotel mijn verhaal te typen.

Morgen zullen we in de namiddag de bus pakken naar Laos, wat een rit zal worden van zo´n 13uur. Jullie begrijpen, hier kijk ik enorm naar uit. Nog een goede week en dan zit het reizen er alweer op. Ik ben erg benieuwd naar Laos en Thailand, maar heb ook veel zin om weer terug te gaan naar Bali.

Jullie horen volgende week weer van me!

Liefs Lies