Goodbye Bali
Blijf op de hoogte en volg Lisa
19 Maart 2013 | Indonesië, Ubud
Lieve allemaal,
Daar is ie dan, mijn allerlaatste verslag uit het mooie Bali. Voordat ik aan de toch wel wat emotioneel beladen alinea begin, eerst mijn belevenissen van afgelopen week.
Maandag 11 maart, vandaag is het Oggo-Oggo day en staan Theresa en ik al vroeg op om ons in onze traditionele outfit te hijsen. Het voelt toch wel als een speciale dag. Rond half 11 komen we aan in Klungkung en zien we daar ook Jenn en Kenneth. Anne is er helaas niet bij, er zijn al veel wegen afgesloten waardoor het haar niet lukt om naar Klungkung te komen. Als iedereen klaar is vertrekken we naar de ceremonie en loop ik ingeburgerd en wel met een offerschaal op mijn hoofd. Oke ik houd hem wel vast met een hand maar dat doen de meeste vrouwen. De ceremonie vindt plaatst bij de rotonde en er hebben zich al een hoop mensen verzameld. Het totaal plaatje is prachtig, het standbeeld op de rotonde is versierd, er staat een lange tafel met daarop alle offers en er is een speciale plek waar de priesters zitten. De ceremonie bestaat uit verschillende onderdelen, er wordt een toneelstuk opgevoerd, muziek gespeeld, er wordt gebeden en helaas er wordt ook een jong varkentje geslacht. Het mooiste van alles vind ik nog de mensen. Dat vind ik al vanaf dag 1, of ze nou jong of oud zijn, man of vrouw, de balinese bevolking in hun traditionele outfit zijn zo mooi. Ik schiet dan ook van iedereen foto's en merk dat ik ook op aardig wat film rolletjes sta. Nadat men klaar is met bidden wordt er wat door de microfoon gezegd en plots begint iedereen te rennen. Ik denk even aan een wedstrijdje rotonde rennen maar dan verteld Ayumas dat men nu het heilige rijst wil pakken. Op de grond ligt namelijk een berg met rijst en deze zouden je geluk brengen.Ik wil er wel even bij zeggen dat in deze hoop rijst, ze het varken hebben onthoofd. Het hoofd lag trouwens daarna heel leuk op straat. Tijdens de ceremonie zat ik naast een opa, zo schattig aan het eind van de ceremonie stak hij namelijk zijn duim naar me op en kwam er een glimlach tevoorschijn wat de man nog mooier maakte, hij had namelijk nog maar drie tanden. Dat ik deze ceremonie heb bij mogen wonen is echt wel een van mijn Bali hoogtepunten. Het is allemaal zo vrij, kleurrijk en vredig. Het is moeilijk om in woorden uit te leggen maar het was echt een fijne ervaring. Na de ceremonie keren we terug naar het huis van Ayumas en is het tijd voor een middagdut. Ik ben blij dat ik deze dagen bij deze familie door mag brengen. Ze zijn zo gastvrij, het is ook helemaal niet raar als je in de woonkamer een matras pakt en gewoon even gaat slapen. Daarnaast vind ik het natuurlijk ook helemaal niet erg dat je ieder moment van de dag de keuken in kunt lopen om eten te pakken. In de namiddag vertrekken we weer naar het centrum van Klungkung en wachten we daar op de Oggo-Oggo parade. De poppen worden eerst naar het grote veld gebracht waar je de tijd hebt om de poppen te bewonderen. Op het veld is het erg gezellig, zo kom ik Nunu nog tegen en Kris, de vrouw bij wie ik altijd mijn was breng. Ook zien we Comink, Kamilla en Nikki. Nadat alle poppen op het veld zijn verzameld is het tijd voor de optocht. De gene die aan de poppen hebben gewerkt, zullen ze ook dragen. Zo zullen ze richting de rotonde lopen om vervolgens drie keer om de rotonde te lopen. De optocht is echt te gek, helemaal omdat ze ook met de poppen spelen. Zo rennen ze soms van links naar rechts of houden ze de pop eerst heel hoog en dan heel laag. Als de optocht is afgelopen gaan we terug naar het huis waar we de opdracht krijgen om iets te pakken wat herrie maakt. Eh oke, ik ren meteen de keuken in en vind daar een grote schaal en een plastic fles, prima! We lopen achter elkaar door het huis en maken, nu het nog kan, zoveel mogelijk herrie. Even voelt het alsof ik in een sekte ben belandt maar ik vind het al snel hysterisch. Goed herrie maken is af en toe best lekker. Na ons herrie rondje lopen we de straat op om te zien hoe een van de Oggo's verbrand wordt. Ik ga nog even op de foto met een onthoofde oggo en loop daarna terug omdat het verbranden van de Oggo pas later gebeurd. In de avond kijk ik nog met Theresa een film en is het daarna tijd om te slapen. We slapen buiten wat ondanks de vele muggenbeten toch echt wel heel mooi is omdat ik recht onder de sterrenhemel lig.
Dinsdag, silence day, begint de dag alles BEHALVE stil. Een balinese familie gaat namelijk al vroeg uit de veren. Om kwart voor 5, ja kwart voor 5 hoor ik de TV al aangaan en het duurt niet lang voordat ik iedereen hoor praten. Eenmaal wakker ga ik met Henning en Ayumas mee naar de tempel boven en hebben we mooi uitzicht op de mount Agung. Gelukkig 'mag' er wel gepraat worden maar gebeurt het wel op fluistertoon. Ook wordt er gewoon gegeten dus om 8 uur 's ochtends zit ik al lekker aan de gaddo gaddo. Uiteindelijk ga ik weer naar beneden en probeer ik nog te slapen. Dat gaat lastig, Eva's kinderen zijn alles behalve stil en dan heeft de familie ook nog is een haan. Mijn hemel, in mijn gedachten had ik dit beest al 20 keer afgemaakt. Wat een verschrikkelijk geluid en wat blijft het zichzelf herhalen. Ondanks dat er alsnog gepraat wordt voel je wel de rust. Wetende dat er niemand op straat is en er geen verkeer rijdt op de wegen. De dag zelf is verder redelijk saai. Ik slaap, ik schrijf, ik teken, ik leer schaken van Theresa maar ook dat valt onder de categorie saai. In de avond, als het overal donker is omdat het hebben van licht verboden is, is het tijd om de straat op te gaan. Dit mag uiteraard niet maar de broer van Ayumas is één van de 'bewakers' en hij zal eerst kijken of er iemand is. Inmiddels zijn er ook een hoop nichten en neven gearriveerd dus we zijn met een grote groep. We gaan de straat op, zonder slippers, en moeten na een paar minuten alweer terug lopen omdat we iemand gespot hebben. En zo gaat het door, stukje lopen en dan weer terug rennen. Op een moment liggen we zelfs op de grond te schuilen, nou toen kon je me helemaal opvegen. Ik wil echt niet de held uit hangen maar ik was gewoon niet bang, kon mij niet voorstellen dat de mensen hier in Klungkung ons iets zouden doen. Uiteindelijk zijn de bewakers die we zagen vrienden van Ayumas haar broer en geven ze ons zelfs een rondleiding. De sterrenhemel is echt adembenemend, ik heb de sterren nog nooit zo mooi en helder gezien. We lopen zo'n 15 minuten door Klungkung wat volledig uitgestorven is. Het is weer een moment dat ik niet snel zal vergeten.
Woensdag, na iets beter geslapen te hebben begint het feest weer om 5 uur. We nemen de haan, we nemen eva's nichten en neven en we nemen ayumas broer die het album van Jennifer Lopez door de speakers knalt. Ach alles went, ik draai me nog een keer om en val in slaap. In de middag rijden we terug naar Gianyar en gaan daarna naar Ubud. In de namiddag ga ik met Theresa naar het weeshuis maar kan ik niet al mijn meiden vinden. Ik snap het ook wel, door alle feestdagen ben ik er niet iedere dag dus dat ze om 16.00uur niet klaar staan is meer dan logisch. Ipv lesgeven rijd ik naar de supermarkt om daar alvast te orienteren. Ik heb namelijk nog geld over van mijn inzamelingsactie en wil dit graag aan de kinderen van het weeshuis besteden. Zo hebben Theresa en ik bedacht om goodiebags te geven wat bestaat uit oa. een washand, shampoo, bodylotion, deodoreant, een tandenborstel en tandpasta. Qua hygiene wil het in het weeshuis nog wel is onbreken dus het leek mij fijn als iedereen nu zijn eigen spullen heeft waardoor hij/zij toch fris kan blijven. Hoe lief ik ze allemaal ook vindt, je ruikt toch vaak dat ze een wat vieze geur bij zich dragen en ook hebben sommige een gebit waar een nederlandse tandarts niet vrolijk van zou worden. Na de supermarkt rijd ik terug naar huis en eten we in de avond pizza met Ayumas en Henning. Het is echt een leuk stel en er zijn plannen dat ze eind dit jaar of volgend jaar zullen gaan trouwen, zowel op Bali als in Duitsland. Ik heb al gezegd dat ik er in Duitsland maar al te graag bij wil zijn. Liever Bali natuurlijk maar dat ticket is wat duurder :)
Donderdagochtend vertrek ik samen met Theresa en Anne naar Sjaki-Tari-Us, we worden opnieuw vriendelijk ontvangen en mogen een kijkje nemen in het klaslokaal waar de kleine kinderen zijn. Aan het lokaal kun je duidelijk zien dat dit is opgezet door Nederlanders. Het lokaal bestaat uit hoeken, er wordt gebruik gemaakt van pictogrammen en ook veel speelgoed lijkt van Nederlandse afkomst. Er zitten denk ik zo'n 10 kinderen in het lokaal en ze zijn allemaal druk bezig. Aan iedere tafel zit een begeleider maar je ziet ook kinderen die begeleid worden door hun eigen vader of moeder. Na het spelen komen de kinderen in de kring en gaan ze daarna beneden eten en in de hal spelen. Heel leuk om te zien hoe het er aan toe gaat zo'n ochtend. De teenagers komen wat later dus die zie ik niet. Ook de eigenaar Thijs komt pas in de namiddag dus ook hem heb ik helaas niet kunnen ontmoeten. Terug in Gianyar ga ik op zoek naar een tailor? om vlaggetjes op mijn backpack te laten naaien. Theresa heeft wel een adresje en zo word ik vriendelijk ontvangen door drie vrouwen en één man. Het ziet er gezellig uit en ze zijn super vriendelijk. Ze zitten alle vier achter een ouderwetse naaimachine wat me doet denken aan het kamertje van Oma Versteegh aan de Meppelrade. Terwijl de man ontzettend netjes de vlaggetjes op mijn backpack stikt loopt de andere vrouw langs me. Ze knijpt in me armen en zegt:good, vervolgens pakt ze me vast bij me heupen en als grande finale pakt ze me ook nog bij me kont vast. En niet even, nee gerust een tijdje. Van binnen lig ik echt in een scheur, dit kan ook alleen hier gebeuren. In de namiddag ga ik weer naar het weeshuis en geef ik een paar meiden les. Ik weet niet waarom maar het lijkt wel of ze vandaag nog liever zijn. Na het weeshuis zijn we uitgenodigd door de huisbaas van Theresa. De man en vrouw verhuren verschillende compounds waaronder die waar wij nu wonen. Ze zijn erg vriendelijk maar ook wel een beetje apart.
Vrijdagochtend vertrekken we naar Ubud en is het tijd om te raften. Met een busje worden we naar de rivier gebracht en zien we dat we niet de enige zijn. Een groep jongens uit Japan dat je doet denken aan een slechte boyband zijn ook aanwezig. Het raften duurt 2 uur en is echt helemaal te gek. Alles behalve saai want de stroming is goed aanwezig en ook zijn er overal wel rotsen. Ondanks dat ik het af en toe best eng vind heb ik ook wel weer de grootste lol. We hoeven maar een kleine daling te maken of ik val al naar achter. Hoogtepunt was toch wel de waterval, deze val van 5 meter was wel het allerleukst. Daarnaast heb ik ook echt wel genoten van de bergen en rijstterrassen om ons heen. Na het raften worden we weer netjes afgezet in Ubud en rijden we daarna door naar Kuta voor een avondje stappen. Eerst gaan we nog uiteten in Seminyak bij het restaurant waar Comink werkt. Waar ik geniet van een pizza Nutella, ja ik wist ook niet dat het bestond. In de avond gaan we uit in de Skygarden waar een jongen uit Hoofddorp moet draaien. Dit is al de vierde Hoofddorper die ik ontmoet sinds ik op Bali ben.
Zaterdag zou ik eigenlijk met Anne naar het waterpark in Kuta gaan. Helaas ziet het er ´s ochtends wat bewolkt uit dus besluiten we het waterpark één dag uit te stellen. Samen met Theresa spenderen we nog een dagje in het drukke niet Bali achtige Kuta. We nemen een massage waar ik een half uur gemarteld wordt en eten daarna in het winkelcentrum overheerlijke sushi. Dat was alweer een tijd geleden. Tijdens mijn bezoek aan het winkelcentrum stoot ik nog mijn ontstoken teen waardoor ik toch echt een pleister nodig heb. Na heel wat rondjes kom ik bij een of andere clinic in de parkeergarage. Ben ik nog steeds op zoek naar een simpele pleister word ik direct op een soort van ziekenhuis bed gegooid en wordt mijn teen secuur schoon gemaakt en krijg ik daarna een verband. Wat een service niet? In de namiddag gaat Theresa terug naar Gianyar en ga ik met Anne nog even naar het strand. Wat een leventje leef ik hier toch, ik mag echt niet klagen. S'avonds gaan we weer richting Skygarden waar we opnieuw een hele leuke avond beleven.
Zondag, een strak blauwe lucht dus op naar het waterpark. Dit stond echt op me lijstje, ik ben namelijk gek van zwembaden laat staan als ze er een paar glijbanen inzetten. Het park is echt een plek voor Australische families dus de prijzen liggen behoorlijk hoog helaas. We krijgen een polsbandje met daarop een barcode. Hier kun je geld opzetten en zo kun je overal in het park betalen zonder dat je met een portemonnee moet lopen. Het park is niet heel groot maar de glijbanen zijn te gek. Vooral de gene waar je met ze tweeen in een band van af moet zijn mijn favoriet. Als Anne in de zon ligt en ik alleen voor mijn lenzen naar de kluis moet ben ik uiteindelijk een uur weg. Kan het toch niet laten om de glijbanen ook alleen uit te proberen, dit park maakt me echt 10 jaar jonger. 's Avonds rijden we weer terug en kan ik terug kijken op een zeer zeer geslaagd weekend.
Maandagochtend, na twee nachten weinig slaap gaat de wekker om 2uur. Deze nacht gaan we namelijk de mount Batur beklimmen. Als de wekker gaat vraag ik me even af waarom ik dit ook alweer wilde maar uiteindelijk zitten we om half 3 vrolijk op de scooter richting Ubud. Daar spreken we af met Anne en staat onze chauffeur al op ons te wachten. Rond 4 uur beginnen we met de wandeling en hebben we uiteraard een gids. De wandeling duurt in totaal 2 uur en is in het begin nog wel te doen. Al moeten jullie nu niet aan wandelpaden denken, nee het zijn smalle weggetjes die af en toe best stijl omhoog gaan. Als we op de helft zijn lopen Anne en Theresa allebei in hand met een gids en loop ik alleen vooraan. Ik weet niet hoe maar op de een of andere manier beschik ik over een soort oerkracht. Ik heb de afgelopen maanden al zoveel overwonnen dat ik me toch echt niet gek laat maken door een stomme berg. Zo ga ik heerlijk de berg op en vraagt de gids af en toe of ik wat langzamer wil. Het uitzicht onderweg wordt steeds mooier, de bergtop, de wolken, de lucht die steeds lichter wordt. Eenmaal boven ben ik best rete trots opmezelf en ook op Anne en Theresa. We hebben het toch maar mooi geflikt. Op de berg krijgen we een ontbijtje, maken we heel wat foto's en lopen we nog wat rond. De terugweg gaat wat minder soepel, alle losse steentjes zorgen ervoor dat je makkelijk wegslipt, daarnaast voel ik mijn teen echt branden en irriteer ik me dood aan de bergschoenen die iedereen geergerd inhalen terwijl daar geen ruimte voor is. Terug in Ubud rijd ik naar de supermarkt om daar de spullen in te slaan voor de goodiebags. Ze zullen wel denken wat moet je met 40 flessen shampoo, 40 tandenborstels etc. In Gianyar vul ik de goodybags, naast de toiletartikelen doe ik er ook nog wat snoep in en armbandjes. Het vullen van goodiebags, heerlijk ik zou er echt me werk van kunnen maken. In de namiddag ga ik weer naar het weeshuis waar ik de meiden nog één keer lesgeef. Het afscheid komt er bijna aan en als ik er alleen al aan denk krijg ik een brok in mijn keel. Na het weeshuis rijd ik met Theresa door naar Klungkung om daar voor de laatste keer wat te eten op de nightmarket. Precies 20 weken kwam ik hier voor het eerst, wat is het snel gegaan. In de avond bezoeken we nog even de school waar Jenn en Kenneth zitten.
Dinsdag, vanochtend dus. Ik sta toch op met een raal gevoel, mijn laatste dag in Bali. Deze begint wel goed, ik rijd naar Klungkung om daar een massage te krijgen van de vrouw van wie ik hem eerder heb gehad. Geen marteling, gewoon een fijne massage. Na de massage rijd ik door naar de school, waar niemand is, en denk ik terug aan de leuke tijd die ik hier heb gehad. Zo'n emotionele doos als ik ben zwaai ik naar een lege huiskamer en doe dan de deur dicht. Daarna neem ik nog even een kijkje in mijn oude kamer en de vieze badkamer. En zo kan ik met een tevreden gevoel het school terrein afrijden. Ik rijd door naar het huis van Nunu omdat ik haar nog gedag wil zeggen. Gelukkig is ze thuis en drink ik nog wat met haar en haar man. Hun huis blijft echt een droomhuis, als ik later geld te veel heb dan zou ik het toch echt wel weten. Uiteindelijk neemt Nunu me mee naar de warung en trakteert ze me daar op een lunch. Ook van haar neem ik afscheid en rijd ik door naar het huis van Ayumas. Hier heb ik afgesproken met Eva om nog één keer naar de markt te gaan. Ik koop wierook, fruit en wat snacks voor vanmiddag in het weeshuis. Ik zeg Eva gedag en rijd dan voor de laatste weer Klungkung uit. Ik geniet van het ritje zoals ik dat de afgelopen maanden iedere keer heb gedaan. In Gianyar doe ik een kort middagdutje en dan is het toch echt tijd om naar het weeshuis te gaan. Als ik aan kom is Theresa met de oudste aan het schilderen, ik haal mijn meiden erbij en zo is iedereen lekker bezig. Omdat er gasten zijn moeten we verzamelen in de moskee waar een toespraak wordt gehouden. Ik zit met Fitri, Sasti en Atun die mij stukken interessanter vinden dan de toespraak. Zo staren ze tien minuten naar mijn lenzen, willen ze mijn armhaar eruit trekken en zijn ze redelijk gefascineerd door de moedervlek op mijn been. Na de toespraak komt Ayumas aangereden met in de auto de goodiebags. Ik neem ze mee naar het lokaal waar iedereen zich alweer heeft verzameld. Voordat ik ze uitdeel wil ik de kinderen eerst nog wat zeggen. Zeggen dat ik iets voor ze heb dat gaat nog wel, maar zodra ik ze wil bedanken voor de fijne tijd barst ik in tranen uit. Dit zat er natuurlijk aan te komen en het lijkt ook of ik niet meer kan stoppen. Zo lief als ze zijn krijg ik een keihard applaus en deel ik daarna de tassen uit. En dan begint het, afscheid nemen. Kan Marco zingen dat afscheid nemen niet bestaat maar dat heb ik vanmiddag toch echt anders ervaren. Ik zeg iedereen volgens mij wel tien keer gedag en zie dat uiteindelijk driekwart ook aan het huilen is. Atun maakt nog het meeste indruk, de lieve schat is zo overstuur. Ik pak haar vast en probeer haar gerust te stellen. Niet dat ze me begrijpt, Atun zegt namelijk nog steeds 'My name is Atun' als ik vraag 'How are you?'. Na een hoop tranen, knuffels en kusjes is het tijd om te gaan. Ze vragen allemaal of ik hun niet wil vergeten, nou ik kan ze verzekeren dat dat niet gaat gebeuren. Ik stap op mijn scooter, kijk nog een keer om en rijd dan terug naar huis met Theresa.
Vijf maanden, het voelt alsof ik even met mijn vingers knip. Ik kan me de eerste week nog zo goed herinneren. De tweede nacht in Klungkung, ik heb echt gehuild wat zeg ik geschreeuwd dat ik naar huis wilde. Ik ging vijf maanden echt niet volhouden. Toen het zieke weekend op de gili's, waar ik had besloten om met kerst thuis te zijn. Uiteindelijk heb ik mijn draai gevonden en had ik in januari zelfs de plannen om langer te blijven. En mijn indrukwekkende bezoek aan Java niet te vergeten. Daarna vijf weken reizen wat ik redelijk had onderschat maar waar ik positief op terug kijk, met name het bezoek aan Cambodja. En dan de laatste weken Bali, die zijn helemaal omgevlogen. Ik had me geen fijnere en mooiere plek kunnen wensen om vrijwilligerswerk te doen. En wat zal ik het missen, de vriendelijkheid, de geuren van de offers op straat, de mensen in hun traditionele kleding, de ritjes op de scooter, de familie van Ayumas en Eva, de weekendjes weg, het eten, de warung, de massages, de rijstvelden, het iedere dag op slippers lopen, de taal, het afdingen, de winkeltjes in Ubud, het strand, het relaxte en zorgenloze, het zonnetje maar ook de tropische buitjes, mijn lieve vriendin Theresa en mijn lieverds uit het weeshuis. Zij hebben Bali onvergetelijk gemaakt en ik zal ze nooit maar dan ook nooit vergeten. Dit waren zonder meer de beste vijf maanden van mijn leven waar ik nog heel lang van zal nagenieten.
Bali, er komt een dag en dan ontmoeten we elkaar opnieuw.
Jullie bedankt voor het lezen van mijn verhalen, voor wie mijn vlucht willen volgen. Mijn vluchtnummer is KL0836 en ik vertrek 21 maart om 01:25 vanaf Singapore.
Liefs,
Lies
Daar is ie dan, mijn allerlaatste verslag uit het mooie Bali. Voordat ik aan de toch wel wat emotioneel beladen alinea begin, eerst mijn belevenissen van afgelopen week.
Maandag 11 maart, vandaag is het Oggo-Oggo day en staan Theresa en ik al vroeg op om ons in onze traditionele outfit te hijsen. Het voelt toch wel als een speciale dag. Rond half 11 komen we aan in Klungkung en zien we daar ook Jenn en Kenneth. Anne is er helaas niet bij, er zijn al veel wegen afgesloten waardoor het haar niet lukt om naar Klungkung te komen. Als iedereen klaar is vertrekken we naar de ceremonie en loop ik ingeburgerd en wel met een offerschaal op mijn hoofd. Oke ik houd hem wel vast met een hand maar dat doen de meeste vrouwen. De ceremonie vindt plaatst bij de rotonde en er hebben zich al een hoop mensen verzameld. Het totaal plaatje is prachtig, het standbeeld op de rotonde is versierd, er staat een lange tafel met daarop alle offers en er is een speciale plek waar de priesters zitten. De ceremonie bestaat uit verschillende onderdelen, er wordt een toneelstuk opgevoerd, muziek gespeeld, er wordt gebeden en helaas er wordt ook een jong varkentje geslacht. Het mooiste van alles vind ik nog de mensen. Dat vind ik al vanaf dag 1, of ze nou jong of oud zijn, man of vrouw, de balinese bevolking in hun traditionele outfit zijn zo mooi. Ik schiet dan ook van iedereen foto's en merk dat ik ook op aardig wat film rolletjes sta. Nadat men klaar is met bidden wordt er wat door de microfoon gezegd en plots begint iedereen te rennen. Ik denk even aan een wedstrijdje rotonde rennen maar dan verteld Ayumas dat men nu het heilige rijst wil pakken. Op de grond ligt namelijk een berg met rijst en deze zouden je geluk brengen.Ik wil er wel even bij zeggen dat in deze hoop rijst, ze het varken hebben onthoofd. Het hoofd lag trouwens daarna heel leuk op straat. Tijdens de ceremonie zat ik naast een opa, zo schattig aan het eind van de ceremonie stak hij namelijk zijn duim naar me op en kwam er een glimlach tevoorschijn wat de man nog mooier maakte, hij had namelijk nog maar drie tanden. Dat ik deze ceremonie heb bij mogen wonen is echt wel een van mijn Bali hoogtepunten. Het is allemaal zo vrij, kleurrijk en vredig. Het is moeilijk om in woorden uit te leggen maar het was echt een fijne ervaring. Na de ceremonie keren we terug naar het huis van Ayumas en is het tijd voor een middagdut. Ik ben blij dat ik deze dagen bij deze familie door mag brengen. Ze zijn zo gastvrij, het is ook helemaal niet raar als je in de woonkamer een matras pakt en gewoon even gaat slapen. Daarnaast vind ik het natuurlijk ook helemaal niet erg dat je ieder moment van de dag de keuken in kunt lopen om eten te pakken. In de namiddag vertrekken we weer naar het centrum van Klungkung en wachten we daar op de Oggo-Oggo parade. De poppen worden eerst naar het grote veld gebracht waar je de tijd hebt om de poppen te bewonderen. Op het veld is het erg gezellig, zo kom ik Nunu nog tegen en Kris, de vrouw bij wie ik altijd mijn was breng. Ook zien we Comink, Kamilla en Nikki. Nadat alle poppen op het veld zijn verzameld is het tijd voor de optocht. De gene die aan de poppen hebben gewerkt, zullen ze ook dragen. Zo zullen ze richting de rotonde lopen om vervolgens drie keer om de rotonde te lopen. De optocht is echt te gek, helemaal omdat ze ook met de poppen spelen. Zo rennen ze soms van links naar rechts of houden ze de pop eerst heel hoog en dan heel laag. Als de optocht is afgelopen gaan we terug naar het huis waar we de opdracht krijgen om iets te pakken wat herrie maakt. Eh oke, ik ren meteen de keuken in en vind daar een grote schaal en een plastic fles, prima! We lopen achter elkaar door het huis en maken, nu het nog kan, zoveel mogelijk herrie. Even voelt het alsof ik in een sekte ben belandt maar ik vind het al snel hysterisch. Goed herrie maken is af en toe best lekker. Na ons herrie rondje lopen we de straat op om te zien hoe een van de Oggo's verbrand wordt. Ik ga nog even op de foto met een onthoofde oggo en loop daarna terug omdat het verbranden van de Oggo pas later gebeurd. In de avond kijk ik nog met Theresa een film en is het daarna tijd om te slapen. We slapen buiten wat ondanks de vele muggenbeten toch echt wel heel mooi is omdat ik recht onder de sterrenhemel lig.
Dinsdag, silence day, begint de dag alles BEHALVE stil. Een balinese familie gaat namelijk al vroeg uit de veren. Om kwart voor 5, ja kwart voor 5 hoor ik de TV al aangaan en het duurt niet lang voordat ik iedereen hoor praten. Eenmaal wakker ga ik met Henning en Ayumas mee naar de tempel boven en hebben we mooi uitzicht op de mount Agung. Gelukkig 'mag' er wel gepraat worden maar gebeurt het wel op fluistertoon. Ook wordt er gewoon gegeten dus om 8 uur 's ochtends zit ik al lekker aan de gaddo gaddo. Uiteindelijk ga ik weer naar beneden en probeer ik nog te slapen. Dat gaat lastig, Eva's kinderen zijn alles behalve stil en dan heeft de familie ook nog is een haan. Mijn hemel, in mijn gedachten had ik dit beest al 20 keer afgemaakt. Wat een verschrikkelijk geluid en wat blijft het zichzelf herhalen. Ondanks dat er alsnog gepraat wordt voel je wel de rust. Wetende dat er niemand op straat is en er geen verkeer rijdt op de wegen. De dag zelf is verder redelijk saai. Ik slaap, ik schrijf, ik teken, ik leer schaken van Theresa maar ook dat valt onder de categorie saai. In de avond, als het overal donker is omdat het hebben van licht verboden is, is het tijd om de straat op te gaan. Dit mag uiteraard niet maar de broer van Ayumas is één van de 'bewakers' en hij zal eerst kijken of er iemand is. Inmiddels zijn er ook een hoop nichten en neven gearriveerd dus we zijn met een grote groep. We gaan de straat op, zonder slippers, en moeten na een paar minuten alweer terug lopen omdat we iemand gespot hebben. En zo gaat het door, stukje lopen en dan weer terug rennen. Op een moment liggen we zelfs op de grond te schuilen, nou toen kon je me helemaal opvegen. Ik wil echt niet de held uit hangen maar ik was gewoon niet bang, kon mij niet voorstellen dat de mensen hier in Klungkung ons iets zouden doen. Uiteindelijk zijn de bewakers die we zagen vrienden van Ayumas haar broer en geven ze ons zelfs een rondleiding. De sterrenhemel is echt adembenemend, ik heb de sterren nog nooit zo mooi en helder gezien. We lopen zo'n 15 minuten door Klungkung wat volledig uitgestorven is. Het is weer een moment dat ik niet snel zal vergeten.
Woensdag, na iets beter geslapen te hebben begint het feest weer om 5 uur. We nemen de haan, we nemen eva's nichten en neven en we nemen ayumas broer die het album van Jennifer Lopez door de speakers knalt. Ach alles went, ik draai me nog een keer om en val in slaap. In de middag rijden we terug naar Gianyar en gaan daarna naar Ubud. In de namiddag ga ik met Theresa naar het weeshuis maar kan ik niet al mijn meiden vinden. Ik snap het ook wel, door alle feestdagen ben ik er niet iedere dag dus dat ze om 16.00uur niet klaar staan is meer dan logisch. Ipv lesgeven rijd ik naar de supermarkt om daar alvast te orienteren. Ik heb namelijk nog geld over van mijn inzamelingsactie en wil dit graag aan de kinderen van het weeshuis besteden. Zo hebben Theresa en ik bedacht om goodiebags te geven wat bestaat uit oa. een washand, shampoo, bodylotion, deodoreant, een tandenborstel en tandpasta. Qua hygiene wil het in het weeshuis nog wel is onbreken dus het leek mij fijn als iedereen nu zijn eigen spullen heeft waardoor hij/zij toch fris kan blijven. Hoe lief ik ze allemaal ook vindt, je ruikt toch vaak dat ze een wat vieze geur bij zich dragen en ook hebben sommige een gebit waar een nederlandse tandarts niet vrolijk van zou worden. Na de supermarkt rijd ik terug naar huis en eten we in de avond pizza met Ayumas en Henning. Het is echt een leuk stel en er zijn plannen dat ze eind dit jaar of volgend jaar zullen gaan trouwen, zowel op Bali als in Duitsland. Ik heb al gezegd dat ik er in Duitsland maar al te graag bij wil zijn. Liever Bali natuurlijk maar dat ticket is wat duurder :)
Donderdagochtend vertrek ik samen met Theresa en Anne naar Sjaki-Tari-Us, we worden opnieuw vriendelijk ontvangen en mogen een kijkje nemen in het klaslokaal waar de kleine kinderen zijn. Aan het lokaal kun je duidelijk zien dat dit is opgezet door Nederlanders. Het lokaal bestaat uit hoeken, er wordt gebruik gemaakt van pictogrammen en ook veel speelgoed lijkt van Nederlandse afkomst. Er zitten denk ik zo'n 10 kinderen in het lokaal en ze zijn allemaal druk bezig. Aan iedere tafel zit een begeleider maar je ziet ook kinderen die begeleid worden door hun eigen vader of moeder. Na het spelen komen de kinderen in de kring en gaan ze daarna beneden eten en in de hal spelen. Heel leuk om te zien hoe het er aan toe gaat zo'n ochtend. De teenagers komen wat later dus die zie ik niet. Ook de eigenaar Thijs komt pas in de namiddag dus ook hem heb ik helaas niet kunnen ontmoeten. Terug in Gianyar ga ik op zoek naar een tailor? om vlaggetjes op mijn backpack te laten naaien. Theresa heeft wel een adresje en zo word ik vriendelijk ontvangen door drie vrouwen en één man. Het ziet er gezellig uit en ze zijn super vriendelijk. Ze zitten alle vier achter een ouderwetse naaimachine wat me doet denken aan het kamertje van Oma Versteegh aan de Meppelrade. Terwijl de man ontzettend netjes de vlaggetjes op mijn backpack stikt loopt de andere vrouw langs me. Ze knijpt in me armen en zegt:good, vervolgens pakt ze me vast bij me heupen en als grande finale pakt ze me ook nog bij me kont vast. En niet even, nee gerust een tijdje. Van binnen lig ik echt in een scheur, dit kan ook alleen hier gebeuren. In de namiddag ga ik weer naar het weeshuis en geef ik een paar meiden les. Ik weet niet waarom maar het lijkt wel of ze vandaag nog liever zijn. Na het weeshuis zijn we uitgenodigd door de huisbaas van Theresa. De man en vrouw verhuren verschillende compounds waaronder die waar wij nu wonen. Ze zijn erg vriendelijk maar ook wel een beetje apart.
Vrijdagochtend vertrekken we naar Ubud en is het tijd om te raften. Met een busje worden we naar de rivier gebracht en zien we dat we niet de enige zijn. Een groep jongens uit Japan dat je doet denken aan een slechte boyband zijn ook aanwezig. Het raften duurt 2 uur en is echt helemaal te gek. Alles behalve saai want de stroming is goed aanwezig en ook zijn er overal wel rotsen. Ondanks dat ik het af en toe best eng vind heb ik ook wel weer de grootste lol. We hoeven maar een kleine daling te maken of ik val al naar achter. Hoogtepunt was toch wel de waterval, deze val van 5 meter was wel het allerleukst. Daarnaast heb ik ook echt wel genoten van de bergen en rijstterrassen om ons heen. Na het raften worden we weer netjes afgezet in Ubud en rijden we daarna door naar Kuta voor een avondje stappen. Eerst gaan we nog uiteten in Seminyak bij het restaurant waar Comink werkt. Waar ik geniet van een pizza Nutella, ja ik wist ook niet dat het bestond. In de avond gaan we uit in de Skygarden waar een jongen uit Hoofddorp moet draaien. Dit is al de vierde Hoofddorper die ik ontmoet sinds ik op Bali ben.
Zaterdag zou ik eigenlijk met Anne naar het waterpark in Kuta gaan. Helaas ziet het er ´s ochtends wat bewolkt uit dus besluiten we het waterpark één dag uit te stellen. Samen met Theresa spenderen we nog een dagje in het drukke niet Bali achtige Kuta. We nemen een massage waar ik een half uur gemarteld wordt en eten daarna in het winkelcentrum overheerlijke sushi. Dat was alweer een tijd geleden. Tijdens mijn bezoek aan het winkelcentrum stoot ik nog mijn ontstoken teen waardoor ik toch echt een pleister nodig heb. Na heel wat rondjes kom ik bij een of andere clinic in de parkeergarage. Ben ik nog steeds op zoek naar een simpele pleister word ik direct op een soort van ziekenhuis bed gegooid en wordt mijn teen secuur schoon gemaakt en krijg ik daarna een verband. Wat een service niet? In de namiddag gaat Theresa terug naar Gianyar en ga ik met Anne nog even naar het strand. Wat een leventje leef ik hier toch, ik mag echt niet klagen. S'avonds gaan we weer richting Skygarden waar we opnieuw een hele leuke avond beleven.
Zondag, een strak blauwe lucht dus op naar het waterpark. Dit stond echt op me lijstje, ik ben namelijk gek van zwembaden laat staan als ze er een paar glijbanen inzetten. Het park is echt een plek voor Australische families dus de prijzen liggen behoorlijk hoog helaas. We krijgen een polsbandje met daarop een barcode. Hier kun je geld opzetten en zo kun je overal in het park betalen zonder dat je met een portemonnee moet lopen. Het park is niet heel groot maar de glijbanen zijn te gek. Vooral de gene waar je met ze tweeen in een band van af moet zijn mijn favoriet. Als Anne in de zon ligt en ik alleen voor mijn lenzen naar de kluis moet ben ik uiteindelijk een uur weg. Kan het toch niet laten om de glijbanen ook alleen uit te proberen, dit park maakt me echt 10 jaar jonger. 's Avonds rijden we weer terug en kan ik terug kijken op een zeer zeer geslaagd weekend.
Maandagochtend, na twee nachten weinig slaap gaat de wekker om 2uur. Deze nacht gaan we namelijk de mount Batur beklimmen. Als de wekker gaat vraag ik me even af waarom ik dit ook alweer wilde maar uiteindelijk zitten we om half 3 vrolijk op de scooter richting Ubud. Daar spreken we af met Anne en staat onze chauffeur al op ons te wachten. Rond 4 uur beginnen we met de wandeling en hebben we uiteraard een gids. De wandeling duurt in totaal 2 uur en is in het begin nog wel te doen. Al moeten jullie nu niet aan wandelpaden denken, nee het zijn smalle weggetjes die af en toe best stijl omhoog gaan. Als we op de helft zijn lopen Anne en Theresa allebei in hand met een gids en loop ik alleen vooraan. Ik weet niet hoe maar op de een of andere manier beschik ik over een soort oerkracht. Ik heb de afgelopen maanden al zoveel overwonnen dat ik me toch echt niet gek laat maken door een stomme berg. Zo ga ik heerlijk de berg op en vraagt de gids af en toe of ik wat langzamer wil. Het uitzicht onderweg wordt steeds mooier, de bergtop, de wolken, de lucht die steeds lichter wordt. Eenmaal boven ben ik best rete trots opmezelf en ook op Anne en Theresa. We hebben het toch maar mooi geflikt. Op de berg krijgen we een ontbijtje, maken we heel wat foto's en lopen we nog wat rond. De terugweg gaat wat minder soepel, alle losse steentjes zorgen ervoor dat je makkelijk wegslipt, daarnaast voel ik mijn teen echt branden en irriteer ik me dood aan de bergschoenen die iedereen geergerd inhalen terwijl daar geen ruimte voor is. Terug in Ubud rijd ik naar de supermarkt om daar de spullen in te slaan voor de goodiebags. Ze zullen wel denken wat moet je met 40 flessen shampoo, 40 tandenborstels etc. In Gianyar vul ik de goodybags, naast de toiletartikelen doe ik er ook nog wat snoep in en armbandjes. Het vullen van goodiebags, heerlijk ik zou er echt me werk van kunnen maken. In de namiddag ga ik weer naar het weeshuis waar ik de meiden nog één keer lesgeef. Het afscheid komt er bijna aan en als ik er alleen al aan denk krijg ik een brok in mijn keel. Na het weeshuis rijd ik met Theresa door naar Klungkung om daar voor de laatste keer wat te eten op de nightmarket. Precies 20 weken kwam ik hier voor het eerst, wat is het snel gegaan. In de avond bezoeken we nog even de school waar Jenn en Kenneth zitten.
Dinsdag, vanochtend dus. Ik sta toch op met een raal gevoel, mijn laatste dag in Bali. Deze begint wel goed, ik rijd naar Klungkung om daar een massage te krijgen van de vrouw van wie ik hem eerder heb gehad. Geen marteling, gewoon een fijne massage. Na de massage rijd ik door naar de school, waar niemand is, en denk ik terug aan de leuke tijd die ik hier heb gehad. Zo'n emotionele doos als ik ben zwaai ik naar een lege huiskamer en doe dan de deur dicht. Daarna neem ik nog even een kijkje in mijn oude kamer en de vieze badkamer. En zo kan ik met een tevreden gevoel het school terrein afrijden. Ik rijd door naar het huis van Nunu omdat ik haar nog gedag wil zeggen. Gelukkig is ze thuis en drink ik nog wat met haar en haar man. Hun huis blijft echt een droomhuis, als ik later geld te veel heb dan zou ik het toch echt wel weten. Uiteindelijk neemt Nunu me mee naar de warung en trakteert ze me daar op een lunch. Ook van haar neem ik afscheid en rijd ik door naar het huis van Ayumas. Hier heb ik afgesproken met Eva om nog één keer naar de markt te gaan. Ik koop wierook, fruit en wat snacks voor vanmiddag in het weeshuis. Ik zeg Eva gedag en rijd dan voor de laatste weer Klungkung uit. Ik geniet van het ritje zoals ik dat de afgelopen maanden iedere keer heb gedaan. In Gianyar doe ik een kort middagdutje en dan is het toch echt tijd om naar het weeshuis te gaan. Als ik aan kom is Theresa met de oudste aan het schilderen, ik haal mijn meiden erbij en zo is iedereen lekker bezig. Omdat er gasten zijn moeten we verzamelen in de moskee waar een toespraak wordt gehouden. Ik zit met Fitri, Sasti en Atun die mij stukken interessanter vinden dan de toespraak. Zo staren ze tien minuten naar mijn lenzen, willen ze mijn armhaar eruit trekken en zijn ze redelijk gefascineerd door de moedervlek op mijn been. Na de toespraak komt Ayumas aangereden met in de auto de goodiebags. Ik neem ze mee naar het lokaal waar iedereen zich alweer heeft verzameld. Voordat ik ze uitdeel wil ik de kinderen eerst nog wat zeggen. Zeggen dat ik iets voor ze heb dat gaat nog wel, maar zodra ik ze wil bedanken voor de fijne tijd barst ik in tranen uit. Dit zat er natuurlijk aan te komen en het lijkt ook of ik niet meer kan stoppen. Zo lief als ze zijn krijg ik een keihard applaus en deel ik daarna de tassen uit. En dan begint het, afscheid nemen. Kan Marco zingen dat afscheid nemen niet bestaat maar dat heb ik vanmiddag toch echt anders ervaren. Ik zeg iedereen volgens mij wel tien keer gedag en zie dat uiteindelijk driekwart ook aan het huilen is. Atun maakt nog het meeste indruk, de lieve schat is zo overstuur. Ik pak haar vast en probeer haar gerust te stellen. Niet dat ze me begrijpt, Atun zegt namelijk nog steeds 'My name is Atun' als ik vraag 'How are you?'. Na een hoop tranen, knuffels en kusjes is het tijd om te gaan. Ze vragen allemaal of ik hun niet wil vergeten, nou ik kan ze verzekeren dat dat niet gaat gebeuren. Ik stap op mijn scooter, kijk nog een keer om en rijd dan terug naar huis met Theresa.
Vijf maanden, het voelt alsof ik even met mijn vingers knip. Ik kan me de eerste week nog zo goed herinneren. De tweede nacht in Klungkung, ik heb echt gehuild wat zeg ik geschreeuwd dat ik naar huis wilde. Ik ging vijf maanden echt niet volhouden. Toen het zieke weekend op de gili's, waar ik had besloten om met kerst thuis te zijn. Uiteindelijk heb ik mijn draai gevonden en had ik in januari zelfs de plannen om langer te blijven. En mijn indrukwekkende bezoek aan Java niet te vergeten. Daarna vijf weken reizen wat ik redelijk had onderschat maar waar ik positief op terug kijk, met name het bezoek aan Cambodja. En dan de laatste weken Bali, die zijn helemaal omgevlogen. Ik had me geen fijnere en mooiere plek kunnen wensen om vrijwilligerswerk te doen. En wat zal ik het missen, de vriendelijkheid, de geuren van de offers op straat, de mensen in hun traditionele kleding, de ritjes op de scooter, de familie van Ayumas en Eva, de weekendjes weg, het eten, de warung, de massages, de rijstvelden, het iedere dag op slippers lopen, de taal, het afdingen, de winkeltjes in Ubud, het strand, het relaxte en zorgenloze, het zonnetje maar ook de tropische buitjes, mijn lieve vriendin Theresa en mijn lieverds uit het weeshuis. Zij hebben Bali onvergetelijk gemaakt en ik zal ze nooit maar dan ook nooit vergeten. Dit waren zonder meer de beste vijf maanden van mijn leven waar ik nog heel lang van zal nagenieten.
Bali, er komt een dag en dan ontmoeten we elkaar opnieuw.
Jullie bedankt voor het lezen van mijn verhalen, voor wie mijn vlucht willen volgen. Mijn vluchtnummer is KL0836 en ik vertrek 21 maart om 01:25 vanaf Singapore.
Liefs,
Lies
-
19 Maart 2013 - 16:30
Yvonne:
Slik,wat bijzonder weer!! Maar thuiskomen zal ook weer ontzettend fijn zijn, en je hebt het maar mooi gedaan! Super om te lezen, bedankt voor je mooie verhalen!! -
19 Maart 2013 - 16:49
Mamma:
Hè lieverd, wat een geweldig verslag weer.vreselijk gelachen om het kont verhaal,trots op het berg
verhaal,en gesnotterd bij het afscheids verhaal.wat een fantastische
tijden heb jij gehad en wat heb.jij een hoop, leuke,verdrietige en indrukwekkende
dingen gezien en beleefd. Ik wil jou bedanken voor je geweldige blogs waar
je ons steeds mee verwende.het was ,alsof we ook een beetje mee mochten reizen.
Ik tel de uren dat ik je weer mag knuffelen en reken maar dat ik je via internet ook in de lucht volg..dikke kus mutti -
19 Maart 2013 - 17:11
Stichting Muses:
Hoi Lisa,
Wat een mooi verhaal en wat heb je veel meegemaakt! Kan me goed voorstellen dat het moeilijk is om afscheid te nemen.. waarschijnlijk vindt iedereen in Nederland het weer heel fijn dat je terugkomt! Ik hoop al je verhalen een keer te horen tijdens de terugkomdag!
Gr Romy -
19 Maart 2013 - 17:32
Vicki:
Saya cinta Bali juga!
Kita harus kembali pada bulan september! :D
Sampai jumpa ke Belanda!
Xxx teman kamu -
19 Maart 2013 - 17:46
Daniëlle:
Lieverd,
Het is zo ver.. Je avontuur zit erop! Heel leuk om je laatste verhaal te lezen en ik kan me heel goed indenken hoe het afscheid moet hebben gevoeld (k)!
Wauw wat een prachtige reis heb je gemaakt zeg.. en ondanks de paar downs heb je mega veel mooie, unieke en nooit meer te vergeten ups meegemaakt!
Ik weet nog dat ik mijn verhaaltje naar jou had geschreven dat je het een ervaring moest maken om nooit meer te vergeten.. Nou dat heb je zeker waar gemaakt!
Ik ben mega trots op je schat en kijk erg uit naar je komst op nederlandse bodem!
Like you said yourself.. Don't be sad because its over, be happy because it happened!!
Een goede reis lieverd! Love you xxx -
19 Maart 2013 - 18:05
Eva:
Wauw Lies het is inderdaad voorbij gevlogen. Wat heb ik je met veel plezier gevolgd en wat heb je veel dingen meegemaakt. Je mag trots zijn op je zelf!
Fijne reis en tot snel! X -
19 Maart 2013 - 18:08
Lins:
lieve lies,
Wat is het toch moeilijk om afscheid te nemen. Zeker omdat deze plek niet bepaald om de hoek ligt. Maar niet bepaald egoïstisch hoor... maar ik ben toch wel blij dat je weer lekker naar huis komt. Heerlijk weer gezellig winkelen, stappen en vooral veel eten. Lieve lies geniet van je laatste uren daar. Geef je lieve vrienden een goede knuffel en doe voorzichtig met je terugreis. Ik ga donderdag nog even n gaatje vinden om langs te komen.
Dikke kus lins -
19 Maart 2013 - 18:55
Ineke En Rob:
Wat een fantastische verhalen heb je weer geschreven over wat je allemaal weer beleefd hebt
We hebben niet alleen van dit maar van alle verhalen enorm genoten.
Daarvoor onze hartelijke dank.
We wensen jou een heel goede terugreis en hopen dat je toch nog een lekkere dikke trui of jas in je bagage hebt zitten want dat zul je wel nodig hebben.
Groetjes van Ineke en mij
Rob -
19 Maart 2013 - 19:33
Angela:
Ha die lieve Lisa,
Voor de laatste maal op een blog van jou reageren..............wat heb je super veel beleefd en wat heb je je belevenissen prachtig op papier gezet. Wij gaan je blogs echt missen, ik keek er iedere week naar uit, haha! Misschien kun je ze wel laten inbinden, dan het je later een prachtig naslagwerk.
Ik denk dat de kindertjes je vreselijk gaan missen maar ik denk dat zij je ook snel wel weer terug zullen zien. Wij kijken iig uit naar donderdagochtend .............8 uur SCHIPHOL (staat in mijn agenda)
Wij wensen je een goede terugvlucht!
Dikke knuffel en tot snel -
19 Maart 2013 - 20:43
Karen:
Heb het net samen voorgelezen aan Arnold, wauw.... wat kan jij het toch elke keer weer mooi beschrijven je waant je gewoon weer even in Bali. Wat een belevenissen allemaal voor jouw heerlijk.
We wensen je een hele goede terugreis..!!
Liefs Arnold en Karen -
19 Maart 2013 - 22:07
Fleur:
Oohh Lisa, wat heb jij een hoop beleeft! Ik heb met veel plezier je blog gevolgd en hoop je gauw weer te zien!
Liefs Fleur van de pleinen ;-) -
19 Maart 2013 - 22:13
Hans:
Wat een ervaring heb jij opgedaan...weet je nog dat ik je bij je eerste verslag, na jou moeilijke start, mailde
"Beginnings are usually scary and endings are usually sad, but it's everything in between that makes it all worth living"
Tot snel op Schiphol
Heel veel liefs, Hans -
19 Maart 2013 - 22:43
Ingrid, Wout En Bart:
Lieve Lisa,
Bedankt voor de mooie verslagen en een goede terugvlucht naar Nederland. We zien je denk ik op de luchthaven Schiphol.
Doei,
Ingrid, Wout en Bart -
20 Maart 2013 - 00:22
Liz:
Lieve schat, jezus je laatste blog. Zelfs hier is de tijd voorbij gevlogen en dan voelt donderdag toch als EINDELIJK! My gucci wat heb ik er zin in. Mooi hoe je de tijd hebt genomen om Bali echt goed tot ziens te zeggen. Geen doei, maar later, jwz. Ha, ik las trouwens dat er een jongentje was geofferd. Jong varkentje. Oke. Ook goed. Ik zat gewoon bijna te janken bij het weeshuis afscheid. Je hebt een verschil gemaakt in hun levens, en zij in de jouwe. Waarom die vrouw nou aan je reet zat kan ik ook niet echt verzinnen, maar je hebt natuurlijk wel een goeie reet. Lies, ik wens jou voor t geval je geen wifi meer hebt morgen een relaxte vlucht (OHMYGOD IK SCHREEF BIJNA VLUGT ik ben mezelf even slaan, brb) ja ben ik weer, goeie vlucht dus, heeeel veel lobi en nog meer. DIKKE KUSSSSSSSSS -
20 Maart 2013 - 00:59
Papa:
hoi meissie
net je laatste verslag gelezen in combinatie met je prachtige foto's en dan krijgt je verhaal "smoel". de foto's spreken voor zich en daaruit blijkt dat bali inderdaad je tweede thuis is geworden.daarom denk ik ook dat je morgen tijdelijk afscheid neemt van bali.
wat heb je een hoop meegemaakt in de afgelopen 5 maanden en ik ben het met je moeder eens, ben blij dat ik veel dingen pas achteraf hoorde of zag. je hebt dingen gedaan, die je voor 5 maanden geleden voor onmogelijk zou houden. wat kun jij trots op jezelf zijn, dat je dat toch allemaal maar mooi geflikt hebt.
jij zult de kinderen missen, maar zij zullen ook jou missen. je hebt ze liefde en aandacht gegeven, iets wat ze thuis niet hebben gekregen of missen en daar zijn ze je dankbaar voor.
met je mooie verhalen en schitterende foto's zaten wij lezers eerste rang en daar wil ik je voor bedanken.
ben trots op je..........
rest mij nog je een goede terugreis te wensen...........en tot donderdag op schiphol (vind ik niet erg)
liefs papa
-
20 Maart 2013 - 09:28
Anja:
Hallo Lies, je kent me niet maar dat moet je je mama maar vragen als je thuis bent. Ik heb genoten van je verslagen. Wauw wat een belevenissen....om nooit te vergeten.
Je mama zal blij zijn dat je weer thuis bent, maar dat kan ik me levendig voorstellen. Geniet nog na van je geweldige ervaringen en doe ze in nederland straks de groetjes van mij.
Liefs uit Oss.
Ps. Hier sneeuw het ( weer) en het is nog steeds koud, dus neem een dikke trui mee voor als je weer in Nederland bent. -
20 Maart 2013 - 10:27
Elvira:
Lieve Lies!!! Wat een super mooi (voorlopig) laatste blog. Je beschrijft alles zo goed, kan mezelf echt inbeelden hoe het voor jou moet zijn geweest! Als je kijkt hoe het allemaal voor je begon, en hoe je er nu op terug kunt kijken.. Je kunt echt heel erg trots zijn op jezelf! Ben ik in ieder geval wel:)! Wat een super ervaring heb jij gehad, en je verhalen in real life zullen waarschijnlijk nog indrukwekkender zijn. Het moet heel dubbel zijn om nu weer naar Hoofddorp terug te gaan. Hopelijk is dat ook gauw weer 'oke'. Wij hebben je gezelligheid en humor in ieder geval heel erg gemist, dus heel blij dat je terugkomt. Tot morgenochtend op Schiphol schatje! Heb er zin in!!! KUSSSSSS <3 -
20 Maart 2013 - 12:37
Charlotte:
BALISA!
Ik word emotioneel van je laatste blog... Zo goed kan ik me voorstellen hoe je je voelt nu je al het moois en al je prachtige avonturen 'achter laat'. Het zal je de rest van je leven bijblijven hoe gelukkig je bent geweest hier. Niet te geloven dat je straks alweer in t vliegtuig stapt. I've missed you a lottt. Dat wordt weer wat op Schiphol :D
Lies echt ik ben super trots op je wat je allemaal hebt overwonnen en hoe je met alle kindertjes bent omgegaan. Echt een waar verschil maak je. Je hebt het echte Bali leren kennen en al snel ben je één geworden met dit eiland volgens mij.
Ik denk dat je nu wel kan zeggen dat je een goede beslissing hebt gemaakt door deze reis aan te gaan:P! En al viel het echte 'reizen' soms ook flink tegen, wat jij allemaal hebt mogen zien.. echt amaaazing asia. Ik denk dat dit alles goed heeft gemaakt:). Om in te haken op Liz dr leesverwarring, ik las dus: Teennagels ipv Teenagers hahaha, vast na je zere teen verhalen.
Lieve schatty ik ben blij als ik je donderdag weer mag verwelkomen in ons schone Hoofddorp....
Hele goede reis!!! King Julian is waiting for you.
<3 -
20 Maart 2013 - 14:51
Ingrid Nieuwendijk:
Hoi Hoi dat was alweer je laatste verhaal, ik zal het wel missen hoor. als ik op woensdag uit het werk kwam, ging ik er altijd even voor zitten. ik vind het fijn dat je het zo naar je zin hebt gehad. en er komt een dag dat je weer terug gaat, dat is zeker. het is op je lijf geschreven hoor, het past helemaal bij jou. ik heb weer een traantje weg gepinkt hoor, echt weer emotioneel hoor. nou wijffie ik wens je een hele goeie terug reis. en ik zie je wel in de winkel bedankt voor je prachtige verhalen.groetjes Ingrid. xxxx -
20 Maart 2013 - 23:25
Jet:
Oh dush wat een heftigheid dat afscheid! Die kinderen.. maar wat onwijs mooi ook! Fijn ook dat Theresa dan nog even bij je was lijkt me.
Je hebt een ervaring die niemand meer van je afpakt & daardoor een rijker mens. Velen die daar jaloers op zijn (c'est moi)! Daarbij ook zijn anderen rijker geworden door jou te leren kennen. Een bijzonder mens dat ben je! Morgen weer eindeloos knuffelen & jouw verhalen aanhoren. Ik heb er zin in! Lobi <3 -
24 Maart 2013 - 12:14
Agnes:
Hoi Lisa,
Wat een prachtig verhaal weer vanuit Bali.
Ik heb steeds erg genoten van je verhalen en de mooie foto's. Lisa veel dank daarvoor.
Het zal wennen zijn in Nederland. Je hebt een geweldige ervaring opgedaan waar wij toch jaloers op zijn!
Lisa tot ziens en groetjes,
Louis en Agnes
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
